Six.

Obserwowałam wampira z szeroko otwartymi oczami i cała drżałam ze strachu. Owszem, sama nim byłam, ale co ja mogłam z tym zrobić? Czy wampira mogłam zabić tak samo jak człowieka?

Nie zdążyłam odpowiedzieć sobie na to pytanie, bo wampir wtargnął do pokoju, zamykając za sobą drzwi na zamek. Byłyśmy przegrane z góry.

- Co takie cnotki robią w akademiku? – zapytał, idąc w naszą stronę powoli, na co my cofnęłyśmy na drugi kraniec pokoju, pod samo okno. Wampir tylko gorzko się zaśmiał. – Boicie się mnie? Nie zrobię wam krzywdy.

- Pieprz się, Derec – syknęła Ava, a ja spojrzałam na nią zszokowana.

- Znasz go? – zapytałam ją szeptem, lecz ona nie odpowiedziała.

- Nic, a nic się nie zmieniłaś, Avo Fray. Nadal tak samo dzika i buntownicza, jaką ostatni raz Cię widziałem – wampir przyjrzał się z zaciekawieniem mojej współlokatorce.

- Ava, o co tu chodzi? – spytałam ja ponownie, bardziej nerwowo.

- Wspominałam Ci, że w tym mieście grasują wampiry?

- Nie – pokręciłam przecząco głową.

- To teraz już wiesz, witaj w Mieście Śmierci, Lily Anderson – powiedział za nią Derec, uśmiechając się do mnie. – Rosalie nie mówiła, że jesteś taka ładna.

- Wiedziałam, że to sprawka tej perfidnej szmaty – fuknęła Ava, zaciskając dłonie w pięści. – Gdy ją spotkam, wyrwę jej te czarne kudły z tego jebanego łba…

- Oj, nie przesadzaj Ava, dawno się nie widzieliśmy, trzeba to nadrobić prawda?

- Skąd się znacie? – zapytałam głośniej.

- To on mnie prawie porwał, Lily. To go nasłała na mnie Hunington.

- I zrobiła to ponownie, lecz tym razem dam Ci spokój Fray… Przyszedłem do Lily – wampir spojrzał na mnie z tajemniczymi ognikami w oczach. Zmroziło mnie.

- Zostaw ją, Derec. Ona nic jej nie zrobiła.

- Dostałem inne informacje, Ava i nie waż się jej nawet chronić, bo to nic nie da. Muszę wypełnić swoje zadanie.

- Co konkretnie?

- Muszę ją… zabić – zamarłam w miejscu.

- Nie… Derec nie możesz tego zrobić… ona jest tu nowa, nie masz takiego prawa… Shalley masz od dawna na pieńku, chcesz z nią jeszcze bardziej zadzierać?

- To byłby dobry powód do tego, aby się na niej zemścić, że zabiła Alice… - na dźwięk imienia tajemniczej dziewczyny, Ava spoważniała. – Nie pamiętasz, jak zabiła Twoją siostrę za to, że była wampirem?

- Ava, to prawda? – zapytałam ją z plączącym się językiem.

- Derec, wiesz, że ona złamała prawo i ja nic nie mogłam na to poradzić. To był okres gdy Shalley zabijała wampiry, teraz tak nie jest.

- Akurat, wczoraj widziałem jak jednego zabijała z nich! Na oczach rady starszych! Jak ona może krzywdzić naszych braci i siostry?

- Wampiry to złe stworzenia i dobrze o tym wiesz! Sam nie chciałeś nim być! – krzyknęła.

- Nikt nie chce marnować swojego życia na cholerny wampiryzm i zabijać ludzi z ciągłego niepochamowanego pragnienia! Nikt z nas nie prosił się o bycie wampirem, Ava! Ty nie prosiłaś się by być…

- Dosyć – przerwała mu, z zaciśniętymi zębami. Po delikatnej Avie nie było nawet śladu : widziałam w niej teraz lwicę, która chroniła mnie. – Wyjdź stąd i zostaw nas w spokoju, Derec.

- Jeśli mają się pozbyć nas wszystkich, więc co przeżycie takiej durnej nastolatki jak Anderson wam pomoże? – w mgnieniu oka Derec znalazł się przy mnie i zacisnął mocno ręce wokół mojej szyi. Pisnęłam głośno i zacisnęłam palce na jego ręce, próbując ją oderwać. – Nie wierzgaj się tak mała, to mniej zaboli.

Poczułam jak adrenalina we mnie rośnie i rośnie. Siła raptownie zebrała się we mnie w dużych ilościach i no i przede wszystkim chęć przeżycia tego starcia. Spojrzałam na Avę, która patrzyła na mnie z ogromnym zdziwieniem.

- Lily, Twoje… - brakowało jej słów, a ja pokręciłam głową, by przestała mówić. Uciszyła się posłusznie.

 W jednej chwili wysunęły się moje kły i z łatwością wyszarpałam z objęć wampira i wbiłam się w jego szyję. Do moich uszu dotarł jego wrzask i tak jak ja chwilę wcześniej, próbował się mi wyrwać. Z głośnym charknięciem chwyciłam jego kark i go skręciłam, przez co padł na ziemię z rozszarpanym gardłem. Nie wiedziałam dużo o wampirach, lecz tą jedna rzecz zapamiętałam z filmów : to nie wystarczyło, aby go kompletnie uśmiercić. Rozejrzałam się nerwowo po pokoju w poszukiwaniu czegoś, co mogłabym zniszczyć. I natknęłam się na to : drewniany karnisz do firanek.

- Ava, stań na parapet i zdejmij ten karnisz – poprosiłam ją ochrypłym głosem i dotknęłam się po twarzy. Tak jak myślałam, miałam na niej krew tego wampira. Ta była inna, niż tamtej dziewczyny z kawiarni… Ta miała bardziej gorzki smak i z trudem ją przełykałam. Swoje dłonie również miałam w jego krwi, jak i całą bluzkę. W tym czasie co się oglądałam, Ava zdjęła dla mnie karnisz i podała mi go. Wzięłam go i jednym szarpnięciem wyrwałam z niego firankę, a następnie drewno połamałam na pół. Jedną część rzuciłam na drugi kraniec pokoju, a drugim ostatecznie dobiłam wampira, wbijając mu to w serce. Wampir na moment się ożywił, by ostatni raz na mnie spojrzeć i cały zsiniał i znieruchomiał.

Dopiero wtedy wzięłam porządny wdech i wydech i wszystko do mnie dotarło.

Zabiłam wampira.

Ava zobaczyła mnie w prawdziwym obliczu.

Zabiłam wampira… Cholera jasna.

- Lily… Proszę, powiedz, że to co zobaczyłam, nie jest prawdą… Ty nie możesz nim być… nie możesz – szeptała nerwowo, łapiąc się za swoje czarne włosy.

- Ava, ja… nawet nie wiem jak to się stało…

- Jak nie wiesz? Jak mogłaś nie wiedzieć, że jesteś wampirem, Lily?! – ponownie krzyknęła.

- Więc Louis Ci nie mówił, prawda?

- Najwyraźniej nie! – wyrzuciła ręce w powietrze, aby podkreślić swoje zdenerwowanie, lecz… na jej twarzy malowało się coś, co mnie nie przekonało w stu procentach. Tak jakby… sztuczna maska.

- Kłamiesz, Ava – stwierdziłam z przekonaniem.

- Co?

- Kłamiesz mnie. Ty musisz coś o tym wszystkim wiedzieć!

- Dziewczyno, ja nienawidzę wampirów! Jak ja teraz mam na Ciebie patrzeć, gdy tak bardzo Cię polubiłam, huh? Myślałam, że chociaż raz spotkałam w tym mieście kogoś normalnego, ale ta chujnia musiała spotkać i Ciebie! – mówiła, cicho szlochając.

- Proszę Cię… nie płacz… - gdy zrobiłam krok w przód, mimochodem plecami do ściany jeszcze mocniej

- Nie podchodź do mnie – mruknęła, siadając na podłodze. – Boże… to dlatego Louis kazał mi Cię pilnować…

- Słucham? Po jakiego wała miałaś mnie pilnować? – tym razem ja zapytałam z lekkim szokiem.

- Po takiego, że Louis się o Ciebie martwił! Nie mógł Cię pilnować w dzień, bo pracuje. Poprosił mnie, abym miała na Ciebie oko… Skąd ja miałam wiedzieć, że miałam pilnować Cię od tego, byś kogoś nie ugryzła?! Mój Boże… ty jesteś pieprzonym wampirem!

- Ava…

- Nim usiądziesz przy mnie lub zaczniesz próbować cokolwiek tłumaczyć, umyj się pierw, bo wyglądasz jak pół nieszczęścia, a ja… muszę zadzwonić po Louisa.

- Po co? – na wieść o spotkaniu z chłopakiem, ciśnienie mi podskoczyło.

- Musimy jakoś chyba się pozbyć chciała, co nie? Nie mam zamiaru spać w jednym pokoju z prawie, że rozczłonkowanym wampem.

- No tak… W porządku, niech będzie.

- I wiesz, że musisz z nim pogadać o tym… wszystkim.

- Jak będę miała humor, bo póki co… jestem wkurwiona i cała we krwi – rzekłam i zamknęłam się w łazience.

***

- Gdzie ona jest? – usłyszałam jego głos, gdy miałam zamiar wyjść z łazienki po ogarnięciu się i wrzuceniu brudnych ubrań do pralki. Louis był wkurzony. A nawet bardzo bardzo wkurzony.

- Louis, spokojnie…

- Jak mam być spokojny, jeśli Lily zabiła wampira?! I to w dodatku w pokoju akademickim? Tutaj w każdej chwili mógł ktoś wejść!

- On zamknął drzwi, gdy tylko tu wszedł – odparła, mówiąc oczywiście o Derecu. – Ona… nim jest? Jest wampirem, Louis?

- To skomplikowane, Ava… - odparł zmieszany.

- Dlaczego nic o tym nie wiem?! Mogłabym jej jakoś pomóc, czy coś!

- Ava, ty nienawidzisz wampirów i najchętniej każdego byś z tego miasta wykastrowała. Więc, jaki był sens w tym, abym cokolwiek o tym Ci mówił?

- Bo Lily to jedyna z najnormalniejszych dziewczyn, jakie tu spotkałam! Nie chcę, aby była jak każdy, inny popierdolony wampir! Ona nie pasuje do tego świata.

- Wiem to, ale jeśli już w nim jest, musisz wiedzieć, że ona potrzebuje naszej pomocy, bo sama sobie nie poradzi – powiedział i oprócz tego usłyszałam, jak coś szura po podłodze. – Zayn, zabierz go do samochodu i niech Harry wywiezie do lasu i spali. Nikt nie może się o tym dowiedzieć, nawet Grace.

- Zrozumiano, szefie – rzekł Zayn i wyczułam w jego głosie odrobinę drwiny i śmiechu.

- Jeśli jeszcze raz tak do mnie powiesz, to Ci przywalę w ten piękny, mulaci ryjek – zagroził mu, lecz wiedziałam, że był to żart.

- Oj no przestań! Nie znasz się na kawałach, stary. Zluzuj gacie i daj sobie siana lub coś.

- Idź już, nim sam Cię stąd wykopię, bro – odparł niskim tonem i Zayn ze śmiechem opuścił pokój, zatrzaskując za sobą drzwi. – Więc, gdzie ona jest, Ava?

- W łazience. Ona nie wyglądała najlepiej…

- Rozumiem – wyczułam, że kiwa głową i patrzy w stronę drzwi, za którymi się znajdowałam. – Pośpiesz się, Lily! Mamy poważną rozmowę do przeprowadzenia albo wyważę te drzwi i sam Cię stamtąd wyciągnę!

- Daj kobiecie się ogarnąć! – odkrzyknęłam, przeglądając się w lustrze i poprawiając swoje brązowe włosy.

- Nie ma na to czasu, rozmowa jest ważniejsza, wyłaź! – wywróciłam oczami i wyszłam niepewnie z łazienki. Jego i jej wzrok od razu spoczął na mnie. Ona wyglądała tak, jakby miała ochotę wybiec z tego pokoju, a Louis… skopać mi dupę za to, co zrobiłam.

Normalka.

- Mówiłem Ci, a ty mnie nie posłuchałaś. Tomlinson to debil prawda?

- Nigdy tak nie powiedziałam – mruknęłam.

- Ale tak myślisz, bo widzę to po Twojej twarzy. Boże, Lily, czy ty wiesz, co zrobiłaś?

- Uratowałam sobie i Avie dupsko, taka odpowiedź wystarczy?

- Naraziłaś siebie i ją na śmierć! Ty wiesz jaka kara grozi w tym mieście za zabicie wampira, tym bardziej jeśli ma opiekuna z rady starszych?

- Jeśli ma opiekuna?

- Zbędny szczegół – Louis machnął ręką. – Siadaj, Lily – chłopak wskazał ręką na moje łóżko. Przysiadłam na jego krańcu i wlepiłam wzrok w podłogę. – To co się tutaj wydarzyło, powinienem powiedzieć Shalley, wiesz o tym? – pokiwałam głową. – Świetnie, przynajmniej w jednym się zgadzamy… Po drugie, to jest już Twój drugi przypadek, gdy kogoś gryziesz…

- Louis, to nie było tak! – zaprotestowałam z jękiem.

- A jak? Powiedz mi – zażądał.

- On chciał mnie zabić, bo tak chciała Rosalie Hunington. Zadowolony? Masz całą prawdę – odparłam sfrustrowana.

- Rosalie Hunington? Nie widziałem jej cały rok, myślałem, że się w końcu wyprowadziła.

- Też tak myślałam – zabrała głos Ava. – Ale dzisiaj nasza Lily miała z nią mały incydent.

- Jaki incydent? – Louis ponownie przeniósł na mnie swój ciekawski wzrok.

- Wylałam na nią kawę, nic wielkiego.

- Niestety, ale ona z czegoś zrobi coś, maluchu. Radziłbym Ci je unikać na uczelni i od razu po zajęciach maszerować albo tutaj, albo do kawiarni lub w ostateczności do mnie do domu.

- Jezu, to tylko kawa, będzie ona tak z tego powodu dramatyzować?

- Niestety tak. Poza tym, ty jesteś w centrum uwagi, a ona nie. Nie lubi, gdy jest na drugim miejscu, bo według niej, rządzi tym miastem, bo je ojczulek jest tutaj burmistrzem.

- Serio?

- Tak, to ten sukinsyn wprowadził zakaz parkowania przed szkołą tylko dlatego, aby jego córeczka miała wolny parking dla siebie i jej sztucznych przyjaciółeczek – parsknęła Ava. – Zero sprawiedliwości.

- Zmieniamy temat – zauważył Lou. – Lily, tym razem mnie posłuchaj dobrze? Próbuję Ci pomóc najlepiej jak potrafię, mieszkam tu od lat i znam wampiry lepiej, niż własną rodzinę. Uwierz mi, pomogę Ci to przetrwać, dopóki nie zaczniesz się kontrolować… Patrz na mnie, gdy do Ciebie mówię – Louis ukląkł przede mną i chwycił mój podbródek swoim palcem. Wtedy byłam zmuszona patrzeć w jego oczy, bo gdyby nie to, nawet kątem oka bym na niego nie zerknęła.

Tak, byłam suką. W dodatku wampirzycą. Z kłami. Radziłabym mu uważać.

- Życie wampira nie jest proste, Lily. To jest ciągła walka o życie, nie ważne czy jesteś tu, czy w Los Angeles. Miałaś szczęście, że dopiero aktywowałaś się tu, a nie tam…

- Jak aktywowała? – przerwała mu Ava.

- Powiem Ci o tym później – spojrzał na nią, a ona kiwnęła głową, a ten powrócił do mnie. – Wiem, że chciałaś ratować siebie i Avę, ale za zabicie wampira grozi kara śmierci, Lily, a tego chyba nie chcemy, prawda?

- Prawda – przytaknęłam z niechęcią.

- Świetnie, to już dwie rzeczy, w których się zgadzamy. To jakiś postęp.

- Zależy dla kogo – burknęłam.

- Dobra, dobra, ty też musisz odrobinę wyluzować, to i ja się trochę zluzuję i wtedy się dogadamy.

- Świat do odważnych należy – wzruszyłam ramionami.

- Dlaczego jesteś taka nie miła? Próbuję z Tobą normalnie rozmawiać, a ty mnie nadzwyczajnie w świecie ignorujesz – odparł i widziałam po nim, że to mu nie odpowiadało.

- Zachowuję się tak tylko dlatego, że nic mi nie mówicie. Oboje – tu też rzuciłam krótkie spojrzenie do Avy. Ta tylko spuściła swój wzrok na dłonie. – No właśnie. Skąd ja mam te wszystkie zaniki pamięci, Louis? To jest zabawne, bo ja nic prawie stąd nie pamiętam, odkąd tu przyjechałam!

- Obiecałem, ze Ci wszystko wytłumaczę, tak? Zrobię to, gdy będziesz gotowa.

- Ale ja jestem gotowa – odparłam cicho.

- Nie, nie jesteś.

- Skąd możesz to wiedzieć?

- Po prostu to widzę. Jesteś jeszcze tym wszystkim zagubiona i… zniesmaczona, prawda? – nie odpowiedziałam mu. – Sama widzisz. Jutro po swoich zajęciach przyjdź do mnie do pracy i wezmę sobie wolne i gdzieś Cię zabiorę.

- Chyba nie chcesz mnie…?

- Nie, nic z tych rzeczy! Ja należę do tej normalnej, nie pieprzniętej społeczności – zaśmiał się cicho, przez co ja również się uśmiechnęłam. – Znalazłem to miejsce, które z chęcią Ci pokażę, dobrze? – kiwnęłam głową. – Ava, może zanocujesz u nas z Lily? Będzie to chyba lepsze, niż spanie w pokoju, gdzie zabito wampira, prawda? – zapytał Avę i popatrzył na nią.

- Tak, w chuj lepsze – Ava poderwała się z podłogi i jednym susłem pokonała pokój i spakowała swoje rzeczy do czarnej torby podróżnej.

- A czy ja mam coś do powiedzenia? – spytałam go, wciąż pogrążona w jego oczach.

- Niezbyt – uśmiechnął się krzywo. – Uwierz mi, u nas tej nocy będzie Ci lepiej.

- Dziwnie to zabrzmiało – parsknęłam śmiechem.

- A mówią, że to ja jestem zboczony.

- Bo tak jest! – krzyknęła Ava.

- Cii, to miało być tajemnicą, Fray!

***

- Głodna? – zapytał mnie jakiś chłopak, gdy siedziałam sama w kuchni w domu Louisa i jego przyjaciół. Myślałam, że był to Harry lub Zayn, lecz to był jakiś blondyn o niebieskich oczach i irlandzkim akcencie. W przeciwieństwie do innych, był ubrany w jasne ubrania i był mega wesoły, co mnie choć trochę rozpogodziło, bo już nie mogłam znieść tego mroku wokół siebie.

- Nie, dzięki – uśmiechnęłam się lekko i wróciłam do bawienia się zakrętką od wody, którą dał mi Louis.

- Jestem Niall Horan, najprzystojniejszy członek tego domu – Niall usiadł obok mnie na krześle.

- Cóż za samouwielbienie, brawo – pochwaliłam go.

- Taki jestem. Przynajmniej nie jestem Louisem, nie wytrzymałbym w jego ciele nawet godziny – zaśmialiśmy się krótko. – Sporo o Tobie słyszałem, wiesz?

- Domyślam się – westchnęłam, spoglądając na niego katem oka.

- Na serio zabiłaś starszego od siebie wampira?

- O to ja – odparłam, udając uradowaną.

- Zobaczysz, może życie wampira nie będzie takie złe, jak się to wydaje.

- Tak bycie w ciągłym pragnieniu i chęć zabijania ludzi mnie nie kręci – powiedziałam z przekąsem.

- Poradzisz sobie. Mój brat, Greg, też jest wampirem i żyje już wiele lat.

- Twój brat to wampir? – pokiwał głową. – Jak go… przemienili?

- To była konieczność. Greg miał chore serce i mało brakowało, aby umarł. Więc…

- Mów dalej – zachęciłam go, raptem się ożywiając. – Chciałabym dowiedzieć się jak najwięcej, Niall. Nie chcę żyć w ciągłej niewiedzy.

- Wiem, o tym, ale… to jest bardzo… dziwne. Sam po części tego nie rozumiem…

- Powiedz mi, proszę – położyłam rękę na jego ramieniu, przez co się uśmiechnął.

- Widzę, że nie tylko Louis jest takim flirciarzem.

- On to robi specjalnie, ja nieświadomie – uśmiechnęłam się zawadiacko.

- Sory, ale ode mnie nic nie wyciągniesz, mała. Pogadaj z Louisem.

- Myślisz, że mi powie? – prychnęłam.

- Słyszałaś o czymś takim jak „ proszę „ ? Zawsze pomaga.

- No nie wiem, czy zadziała w przypadku Tomlinsona.

- Czasami warto próbować.

- Nie wiem, Niall… On mi wielu rzeczy nie mówi, zresztą jak każdy z was… Jak mam wam zaufać, gdy siedzicie cicho?

- Na niektóre pytania sama sobie niedługo odpowiesz – powiedział z przekonaniem i wstał. – Chodź, pokażę Ci, który pokój będzie Twój.

***

Leżąc już którąś godzinę w łóżku i nie mogąc zasnąć, usłyszałam ciche pukanie do drzwi mojego „ nowego pokoju „ . Wstałam z łóżka i ociężale podeszłam do drzwi, otwierając je.

- Hej, Louis – szepnęłam, zaspanym głosem. Chłopak ubrany był w zwykły, szary dres i biały podkoszulek, który podkreślał jego umięśnione, opalone ramiona. W dodatku jego włosy były rozczochrane, co tylko dodawało mu większego seksapilu.

- Nie obudziłem? – zapytał, oblatując mnie swoim wzrokiem i lekko się uśmiechnął. No tak… Miałam na sobie jego jedną z koszulek i bieliznę. Ten widok dawał dużo to wyobraźni. Zarumieniłam się jak piwonia i spróbowałam ukryć ten fakt swoimi włosami i delikatnie obciągnęłam koszulkę w dół, by przynajmniej zakryła ona połowę moich ud. – Ciekawa kreacja, powinnaś częściej pożyczać moje ubrania.

- Nie, nie obudziłeś mnie – zignorowałam jego komentarz, odpowiadając mu kąśliwie. – Co chcesz?

- Wiesz, pomyślałem, że nie spisz… I ja uratować mógłbym Cię uratować od nudy i patrzenia na ten obrzydliwy sufit.

- Pomyślałeś genialnie, ale co z tym zrobisz? – oparłam się nonszalancko o framugę drzwi i patrzyłam na niego wyczekująco.

- Dlatego przyszedłem – uśmiechnął się złośliwie, wchodząc do środka i zamknął za sobą drzwi, co bardzo mnie zdziwiło.

- Co ty… - nie pozwolono mi dokończyć, bo Louis znalazł się tak niebezpiecznie blisko mnie, że niemal czułam jego oddech na swojej szyi, słyszałam bicie jego serca i szybkie tętno. No tak… byłam wampirem, miałam takie zdolności, chyba. – Louis?

- Dlaczego traktujesz mnie tak nie miło, Lily? Ciągle próbuję Cię rozgryźć, a ty za każdym razem zaskakujesz mnie czymś nowym.

- Najsmaczniejszy jest owoc zakazany, czyż nie? – zapytałam go, czując jak cała się napinam… lecz nie w ten negatywny sposób, a pozytywny… Drań próbował mnie oczarować.

- W rzeczy samej, maluchu – mruknął uśmiechając się delikatnie i jego palce dotknęły mojego policzka.

- Nie jestem maluchem, Tomlinson.

- Trudno mi Cię tak nie nazywać… Jesteś taka malutka – zaśmiał się cicho. Taka niestety była prawda. Byłam strasznie niska, szczególnie przy nim. Ledwo dosięgałam mu do ramienia. – Ale co małe, to słodkie.

- Znowu flirtujesz – parsknęłam śmiechem.

- Przeszkadza Ci to? Wystarczy tylko słowo, a przestanę – Louis swoją drugą dłonią chwycił moją lewą rękę i przyjrzał się jej, jakby to coś znaczyło.

- To przestań, dobrze? Nie czuję się… komfortowo – odparłam zmieszana.

- A ja wręcz przeciwnie – w ciemności, która panowała w pokoju, zauważyłam, że znowu ponownie szeroko się uśmiecha.

- Louis! – powiedziałam głośno, ale nie na tyle, by obudzić reszty domowników.

- No już w porządku. Odsuwam się – Louis puścił moją rękę i odszedł ode mnie na kilka kroków. – Odwiozę Cię jutro do szkoły, pasuje Ci to?

- Będzie Ci się tak chciało rano wstawać?

- Mam poranną zmianę w Groovie, i tak nie mam wyboru – westchnął zrezygnowany. – Dobra, zostawiam Cię, nim pozwiesz mnie o molestowanie – zaśmialiśmy się oboje i gdy otworzył drzwi i miał wyjść, odwrócił się jeszcze w moją stronę na chwilkę. – Ale zapamiętam to.

- Co?

- Że najsmaczniejszy jest owoc zakazany.

***************

***********

Cholera, chociaż czytam ten rozdział po raz setny, końcówka niezwykle mnie zachęca do dalszego pisania i rozgryzienia tego owocu :D Brzmię jak Louis, prawda? :D

Jak się wam podobał rozdział? Spodziewaliście się tego wszystkiego? I tego, że Lily ulegnie Louisowi? Czekam na wasze opinie w komentarzach! :D

14 komentarzy

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Nowy rozdział!! :* <3

Komentujcie <3

K.