Eleven.

- Czemu tak długo idziemy? Przecież wasz dom jest w drugą stronę – odparłam z dezorientowaniem.

- Ten dom, to tylko przykrywka dla głupich Przyziemnych. Tylko tam nocujemy, gdy mamy jakieś akcje, a ogółem mieszkamy w krypcie.

- Krypta? Zakładam, że też jej Przyziemni nie widzą?

- Dokładnie – Louis pokiwał głową. – Na kryptę i na nas jest rzucony czar niewidzialności przez Adalberta, naszego takiego władcy, jeśli tak to mam ująć.

- A jeśli chcecie być widzialni z powrotem?

- Wystarczy powiedzieć finis invisibilis. Ogólnie oznacza to koniec niewidzialności, ale tłumaczenie tego nigdy nie będzie poprawne, jakie powinno być. By być niewidzialnym dla śmiertelników mówimy samo invisibilis.

- To dlaczego ludzie mnie widzą?

- Bo jesteś pół wampirem, który co jak co, ale się nie ukryje przed nami i ludźmi. Jedynym sposobem, abyś stała się stu procentowym łowcą jest dwu etapowa przemiana.

- Przemiana?

- Tak... Pierwszy etap to rzucenie zaklęcia nieśmiertelności, który w naszym przypadku jest odczuwany w mniejszym stopniu. U Ciebie nie obijając w bawełnę, będzie to o wiele, wiele gorsze.

- Co masz na myśli? – zapytałam cicho.

- U wampira wszystkie zmysły i emocje są wyostrzone, w tym ból. Jest on sto razy gorszy, niż u człowieka.

- Trzeba taką przemianę przechodzić?

- W Twoim przypadku? To nieuniknione – zadrżałam. Już w tamtym momencie mogłam sobie wyobrazić ból i cierpienie, jaki miał mnie czekać. – Przestraszyłem Cię trochę, co?

- Tylko troszeczkę – odparłam, patrząc pod nogi.

- Ej, nie będzie tak źle, będę przy Tobie. Będziesz mogła mnie bić, krzyczeć na mnie. Wtedy ten jedyny raz Ci na to pozwolę – Louis uśmiechnął się lekko, obejmując mnie niepewnie swoim ramieniem w pasie.

- Spokojnie, ja nie gryzę – zaśmiałam się cicho, choć i tak skłamałam.

- Prędzej bałem się tego, że mi przywalisz z liścia – Louis również się zaśmiał.

- Zabawne – prychnęłam, wywracając oczami. – Dzisiaj potrzebuję kogoś, kto jakoś pomoże mi się jakoś… oswoić z tym wszystkim. Mam kompletny mętlik w głowie, Louis i nie wiem co się ze mną dzieje.

- To są te emocje, o których tak Ci pieprzę na okrągło. Teraz po zabiciu tej kobiety, będziesz się tym przejmowała dwa razy bardziej, niż na przykład Mike lub Ava.

- A ty?

- Ja i tak zabijam na co dzień demony i wampiry, więc mi to dużej różnicy nie robi – wzruszył ramionami szatyn, a mną wstrząsnęło.

- Wampiry? – zapytałam, drżącym głosem.

- Hej, spokojnie, Ciebie nie tknę, okay? – Louis zatrzymał się i chwycił moją twarz w obie dłonie. Ten gest z jego strony wydał mi się uroczy i słodki, jak na niego przynajmniej. – Jesteś w połowie naszej rasy i zabijanie naszego człowieka według zasad grozi okrutną śmiercią. Poza tym… Ciebie nie potrafiłbym zabić, księżniczko – tutaj uśmiechnęłam się smutno. – Chodźmy, wszyscy już na nas czekają z obiadem. Niby Ava wzięła się za gotowanie, w co nie wierzę i muszę to zobaczyć.

***

- Mój Boże… To jest... – brakowało mi słów na widok krypty, przed którą stanęliśmy z Louisem kilkanaście minut później.

- Niesamowite? Ogromne?

- Trafiłeś w samą dziesiątkę – uśmiechnęłam się szeroko, oglądając kryptę. Była zbudowana z dwóch dużych wież z jakieś ciemnej cegły. Całe… monstrum, bo tego zwykłym budynkiem nazwać nie mogłam, otoczone było wysokim żywopłotem z kolczastymi różami. Brama wejściowa do krypty wyglądała mi na bardzo starą, tak jak i cała siedziba nocnych łowców. – Ile to ma lat?

- Od chuja – rzekł, wzdychając i otworzył mi bramę. – Panie przodem.

- Ale z Ciebie gentleman, oby tak dalej – pochwaliłam go, przechodząc przez bramę i ruszyłam prosto do krypty, oglądając wszystko w koło. W tym miejscu trawa była aż nadto zielona. Na trawniku stało również kilka płaczących wierzb i był mały stawek, gdzie pływały kaczki i żaby. Myślałam, że ta krypta będzie bardziej mroczna, ciemna i… zła, ale była przytulna. I szczerze mogłam tu mieszkać… do czego i tak byłam zmuszona.

- Jeszcze się napatrzysz na to wszystko, Lily, chodźmy – pośpieszył mnie Louis. Z westchnieniem otworzyłam ogromne drzwi do krypty. Widok w środku zwalił mnie z nóg. Był tak wykwintny, uroczysty i… piękny… To miejsce wyglądało cudownie. Zawsze gdy byłam młodsza marzyłam o takim „ zamku „. Kto by pomyślał, że dziecięce marzenia przeistoczą się w realizm?

- Lily, Bogu dzięki! – z moich rozmyślań wyrwał mnie pisk Avy, która biegła w moją stronę na ogromnych szpilkach. Ja o dziwo również rzuciłam się w jej w ramiona, jakbyśmy nie widziały się długie lata. – Przepraszam, że zostawiłam Cię tak bez żadnej wiadomości, ale moja wyprowadzka wyszła tak spontanicznie i…

- Nic nie szkodzi – weszłam jej w zdanie. – Jak widzisz, tak czy siak, tu jestem – uśmiechnęłam się lekko.

- Co ty wczoraj do diabła robiłaś w klubie dla gotów?! Gdy Cię zobaczyłam, myślałam, że mam zwidy! – krzyknęła lekko zdenerwowana. – Skąd w ogóle dowiedziałaś się o istnieniu Frenzy, co?

- Mike mi powiedział o tym miejscu, ale skąd miałam wiedzieć, że to wasza siedziba do zabijania… kogoś tam.

- To nie był ktoś tam, Lily! To był demon! Potępiony, który chciał Cię dopaść! – gdy to powiedziała, w jednej chwili zbladłam i poczułam jak robi mi się słabo. Zbyt dużo wrażeń jak na jeden dzień. Każdy na moim miejscu czułby się tak samo.

- Co? – zapytałam ją cicho.

- Ava, czasami powinnaś siedzieć cicho! – warknął w jej stronę Louis, spoglądając w moją stronę. – Lily, co Ci jest?

- Nie wiem… Ja… -  w jednej chwili straciłam grunt pod nogami i gdyby nie Louis, runęłabym na ziemię, porządnie sobie przy tym obijając każdą część ciała.

- Łoł, to nie wygląda dobrze – Louis położył mnie ziemię, podkładając mi pod głowę jego kurtkę. – Nasza Lily się odwodniła.

- Jak to możliwe? – spytała Ava Louisa, biorąc moją rękę i kreśląc na niej kółka kciukiem.

- Lily, jadłaś coś prócz krwi dzisiaj? – Louis opiekuńczo podniósł mnie do góry i położył na swoich kolanach.

- Skąd ona do cholery wytrzasnęła krew?! – ton Avy znowu się zmienił : tym razem była zszokowana.

- Lily? – Louis czekał nadal na moją odpowiedź.

- Nie… Mike przyniósł mi coś do jedzenia, ale nie zdążyłam tego ruszyć, bo zjawiłeś się ty – powiedziałam chrapliwie, czując znajome mi pieczenie w gardle. – O Boże, Louis… jestem głodna… - tym razem wycharczałam, czując nieprzyjemne uczucie kłów, które wydostały mi się na zewnątrz.

- Nie, nie jesteś głodna, Lily… Ava, zanieść te rzeczy do jej pokoju, dzisiaj śpi ze mną.

- Tylko nie zgrzeszcie, moi młodzi i głupi przyjaciele – odparła Ava, biorąc moją walizkę i zniknęła gdzieś na piętrze.

- Louis, ja potrzebuję krwi, teraz… - wysapałam, będąc na skraju żeby nie uderzyć czegoś, a w tym przypadku Louisa. Mocno zacisnęłam palce na jego koszulce i z narastającego pragnienia o mało mu jej nie porwałam.

- Nie potrzebujesz, musisz to opanować – Louis wziął mnie na ręce i szybkim krokiem przemierzał kryptę.

- Ja naprawdę… muszę… - załkałam, czując oprócz pragnienia, chęć rozpłakania się.

- Cśś… Dasz radę, maluchu. Oddychaj głęboko, spróbuj to w sobie uspokoić – mruknął do mojego ucha. Jego oddech przypadkowo owiał mój czuły punkt na szyi, przez co zadrżałam z przyjemności. Z trudem wypełniłam jego prośbę, ale nic to nie pomogło.

- Nie mogę już, Lou… - jęknęłam i zaczęłam mu się wyrywać, z czystego wampirzego instynktu. Louis jednak mocno mnie trzymał, wbijając boleśnie palce w moje ramiona. Choć byłam wampirem i nie powinnam czuć bólu, to akurat odczułam. – Louis, to boli…

- Przestań się szamotać, to przestanę – fuknął, wchodząc po gigantycznych, kręconych schodach.

- Chcę krwi! Mam ochotę ją z Ciebie wyssać, Louis! – szlochałam, ale Louis nie zwracał na to uwagi. Nim spostrzegłam, Lou z kopniaka otworzył drzwi prawdopodobnie do swojego pokoju. Jego sypialnia była… skromna i mroczna, czyli taka, jakiej się mogłam po nim spodziewać. Lou z niezwykłą delikatnością położył mnie na swoim łóżku, siadając od razu obok mnie. Zręcznie pozbył się mojej bluzy i rzucił ją gdzieś za siebie.

- Posłuchaj mnie, okay? – Louis spojrzał na mnie ze spokojem i… czułością. Tak, odnalazłam ją w jego wzroku. Skinęłam głową na tak. – Musisz zacisnąć zęby i to wszystko powstrzymać. Tak naprawdę nie chcesz tej krwi, bo piłaś ją rano. Musisz też jeść ludzkie jedzenie, o tym nie zapominaj. Żądza picia krwi nie może nad Tobą zapanować. Zrób coś dla mnie i weź kilka głębokich wdechów, bo patrzenie na Ciebie z kłami i sińcami pod oczyma nie należy do przyjemności.

- Idiota – parsknęłam, spełniając jego prośbę, patrząc prosto w jego oczy. Louis by mi pomóc, oddychał razem ze mną, trzymając moją dłoń, która też była cała sina i w żyłach. Ten widok spowodował, że mój oddech na powrót przyśpieszył.

- Nie patrz na to, Lily, uspokój się – szepnął Lou, zakrywając drugą dłonią moja rękę. Zamknęłam więc oczy i przez dobrą minutę brałam duże wdechy i wydechy. Spojrzenie Louisa na swój sposób przynosiło mi ukojenie, a chęć ugryzienia go odchodziła na boczny plan. – Widzisz? Jest już lepiej? – przytaknęłam. – Przynieść Ci coś do jedzenia, czy chcesz iść ze mną?

- Nie jestem głodna – skłamałam i w tej samej chwili mój brzuch głośno zaburczał. Louis się zaśmiał.

- Słychać właśnie. Za chwilę wracam, nie zdemoluj mi pokoju – uśmiechnął się lekko i wstał, opuszczając pokój. Powoli podniosłam się na własne nogi i ślamazarnym krokiem chodziłam po jego sypialni, oglądając ją. 

Panowała w niej straszna ciemność, mimo jednego okna, przez które dostawały promienie zachodzącego słońca. Nie mogłam dokładnie stwierdzić co się w pokoju znajdowało, lecz widziałam, że było zadbane. Louis pedant? Niemożliwe, a jednak.

Po drugiej stronie pokoju, stała duża szafka nocna, gdzie u jej szczytu stała masa zdjęć. Podeszłam tam i je obejrzałam. Na jednej z fotografii, widziałam Louisa z chłopakami i Avą, śmiejących się z piwem w ręku. Pewnie byli na jakiejś imprezie, bo cała szóstka była nieźle wstawiona. Uśmiechnęłam się na ten widok. Na drugim i trzecim zdjęciu widziałam szatyna z jakimiś dwiema małymi dziewczynkami, jedną trochę starszą i kobietę, która mocno go ściskała. Za pewne było to jego rodzeństwo i matka. Nigdy wcześniej mi o nich nie wspominał, ale wszyscy byli do siebie bardzo podobni. Na czwartej i ostatniej fotografii Louis był z jakąś dziewczyną. Śliczna była. Jej twarz była naprawdę urocza. Jej brązowe włosy kaskado opadały na ramiona, a gdy się uśmiechała, na jej policzkach tworzyły się lekkie dołeczki.

- Co ty robisz? – znienacka w pokoju zjawił się Louis z talerzem hot – dogów i piciem dla nas.

- Oglądałam zdjęcia – odparłam, podchodząc do niego. – Nie mówiłeś, że masz dziewczynę.

- Co? – spojrzał na mnie zaskoczony.

- Chyba nie powiesz mi, że tamta brunetka to nie Twoja dziewczyna – wskazałam na ich wspólne zdjęcie. W oczach Louisa zauważyłam gniew.

- Nie jest moją dziewczyną – warknął pod nosem, siadając na łóżku. – Eleanor… Była nią kilka lat temu, dopóki ona… - uciął.

- W porządku, nie było pytania – powiedziałam nie chcąc, by się męczył.

- Nie… Ona po prostu była perfidną szmatą i w dodatku była wampirem i to ona mnie ugryzła… - mimo woli spojrzałam na jego szyję, na której widniały dwie czerwone kropki.

- Co z nią się teraz dzieje? – zapytałam cicho i niepewnie.

- Nie żyje – powiedział bezpłciowo. – Grace ją zabiła, bo popełniła przestępstwo.

- Jakie?

- Wydała nas kilku swoim przyjaciołom. Na szczęście nie uwierzyli jej, bo kto uwierzyłby w to, że na tym świecie żyją nocni łowcy, pogromcy demonów i wampirów? – Louis parsknął. – Grace zabiła ją, kiedy nie było mnie w mieście.

- Tęsknisz za nią?

- Nie – odpowiedział natychmiast. W jego głosie wyczułam jad, złość i podenerwowanie. – Nawet to jest lepsze, że nie żyje. Nie mógłbym żyć z dziewczyną wampirem pod jednym dachem.

- A jakoś ze mną mieszkasz – uśmiechnęłam się kwaśno.

- Mówiłem Ci, że ty jesteś inna… Wyjątkowa – popatrzył na mnie już spokojniej. – Trudno mi Cię rozgryźć, wiesz? Zazwyczaj inne dziewczyny do mnie lgną, robią wszystko bym zwrócił na nie uwagę…

- Ja jestem owocem zakazanym – zaśmialiśmy się cicho.

- Czasami warto go… rozgryźć, co zamierzam zrobić… - Lou raptownie pochylił się w moją stronę, a ja zamarłam.

- Lou… - szepnęłam, odsuwając się od niego na kilka centymetrów. Louis westchnął głośno.

- Rozumiem, powoli, bez gwałtowności.

- Kminię, że Twoje flirciarskie ego nie może się powstrzymać, ale pohamuj się – Louis parsknął śmiechem.

- Jedzmy, potem Cię oprowadzę i wszystko sobie wyjaśnimy.

- Nareszcie.

***

- Możliwe jest to, że jutro po Twoich lekcjach przyjedziesz tutaj z Grace – oznajmił mi Louis, gdy chodziliśmy po krypcie i pokazywał mi każde pomieszczenia.

- Z Grace? Dlaczego? – zapytałam go.

- Uświadomi Cię o życiu wampira.

- Czy ona wie, że ja dzisiaj…

- Nie – Louis pokręcił głową. – I niech lepiej to zostanie naszą tajemnicą. Grace mimo tego, że jesteś nocnym łowcą, nie odpuściłaby Ci surowej kary.

- To zrozumiałe. Jestem potworem.

- Nie jesteś potworem… po prostu nie umiesz się kontrolować, tak jak dorosłe wampiry…

- Skończ mi o tym gadać i lepiej zacznij mnie wtajemniczać w to co wy, nocni łowcy robicie… jak żyjecie – zażądałam, zatrzymując się na środku korytarza.

- Po co? Do czego Ci to potrzebne?

- Jeśli mam być łowcą...

- Już nim jesteś - przypomniał mi.

- Dobra, dobra. Nie odwracaj kota ogonem. Obiecałeś mi, że gdy wypocznę, odpowiesz mi na moje pytania.

- Pamięć to Ty masz świetną - odparł z westchnieniem. - Co chcesz wiedzieć konkretnie?

- Najlepiej wszystko.

- Okej... Więc my, łowcy powstaliśmy wkrótce po tym kiedy pojawiły się wampiry, czyli nasz gatunek jest równie stary, co ich. Jego założycielem jest Adalbert, który według naszej teorii zamienił Cię w pół wampira, w pół anioła zanim się urodziłaś, lub któreś z Twoich rodziców ma w sobie geny i łowcy i wampa i poprosili aby zrobiono z Ciebie mieszańca.

- Że co? – zapytała zaskoczona.

- Pytania po wszystkim… - przymknęłam się i słuchałam dalej. - Więc w naszej krwi, według legendy, płynie krew Zeusa. Jesteśmy dzięki temu bardzo silni i jako jedyni potrafimy pokonać ostrozębnych i demony, lecz tak samo jak i oni, musimy przejść przemianę i jesteśmy dzięki temu nieśmiertelni, ale to wszystko już wiesz. Tylko Adalbert może rzucić czar nieśmiertelności lub ten, kto to potrafi, a jest ich bardzo niewielu w naszym środowisku

- Czary… To brzmi tak niesensownie…

- Ale jednak istnieją i mają się dobrze – Louis pokręcił oczami. – Gdyby nie one, nas by tu nie było.

- Kiedy Cię przemieniono?

- Dawno.

- A konkretniej?

- Z jakieś trzydzieści lat temu. Miałem wtedy dwadzieścia lat.

- Powiedz mi o tym więcej – poprosiłam, siadając na ziemi, opierając się plecami o ścianę. Louis dołączył do mnie kilka sekund później i zaczął mówić dalej.

- Naszą przemianę musi przeprowadzić ktoś doświadczony, gdyż w innym przypadku możemy umrzeć. Mnie zamieniła Grace, co ją bardzo osłabiło.

- Dlaczego?

- Używanie tak potężnych i silnych mocy jest naprawdę niebezpieczne. Podziwiam ją, że poświęciła mi swoje życie, by uczynić mnie nieśmiertelnym. Ja nie miałbym tyle odwagi, choć do tchórzliwych nie należę. To niesamowita kobieta, choć się nie lubimy.

- Mogła zginąć?

- Tak… To wysysa z nasz wszelkie siły jakie w sobie mamy i energię. Uczenie się takich rzeczy jest równie męczące, ale każdy łowca musi to przejść w trakcie szkolenia.

- Potrafisz coś wyczarować?

- Harrym Potterem to ja nie jest – Louis prychnął. – Kilka rzeczy potrafię zrobić, ale nie będę się tym chwalił.

- To kontynuuj – zachęciłam go.

- Łowcy są rasowymi zabójcami, ale to też wiesz. Ludzi chronimy, a odmieńców się pozbywamy.

 - To wasze motto? – strzeliłam z krzywym uśmiechem, który po chwili Louis odwzajemnił.

- Nie, ale natomiast przed bitwą się modlimy.

- Wierzycie w Boga?

- To nasz Pan i władca. Od dziecka kazano nam go wielbić i co wieczór musiałem odmawiać pacierz, ale teraz już tego nie robię.

- Czemu?

- Modlitwa jest dla cieniasów, takich jak Mike, bo on na świętoszka mi akurat wygląda – powiedział, a ja go ze śmiechem pacnęłam w ramię dłonią.

- A ty zawsze musisz być taki złośliwy, co?

- Co zrobisz, nic nie zrobisz – puścił mi oczko.

- Więc… U wampirów z modlitwą jest odwrotnie? Oni przecież wierzą w potępionych, tak? Bóg to zło, a piekło to niebo?

- Coś w stylu. I tak każdy z nas trafi do piekła, no chyba, że zahaczymy po drodze o czyściec.

- Opowiadaj dalej.

- Naprawdę Cię to tak interesuje? – pokiwałam głową, uśmiechając się lekko. – No dobrze… Na czym skończyłem?

- Na tym, że jesteście rasowymi zabójcami.

- No tak... Tak naprawdę tylko dlatego żyjemy. Dla zabijania i oczyszczenia ludzkości z dziwolągów. Chronimy śmiertelników, ratujemy takich jak Ty i tak w kółko. Nie wiem co ubzdurały sobie wampiry, ale my chcemy tylko, by na świecie było normalnie. To oni wyrządzają liczne szkody.

- Jak wyglądają początki łowców?

- Najpierw zapoznajemy go z szefem, a po pewnym czasie adaptacji zaczynamy go trenować, uczyć walki z wampirami i z tymi różnymi, a na końcu zostaje to najtrudniejsze.

- Czary.

- Tak, ale i nie każdy z nasz potrafi wyszkolić się w tej dziedzinie. Nieliczni mają taką zdolność, tak jak Gisel czy ja, ale przy niej jestem do niczego.

- A co jest po nauce czarów?

- Misje i bitwy, czyli to najprzyjemniejsze.

- Najprzyjemniejsze? - wykrztusiłam.

- Kiedyś to zrozumiesz. Na początku też miałem takie nastawienie do tego wszystkiego, ale zobaczysz, że życie łowcy nie jest takie złe. Czasem nawet mamy imprezy, te bardziej szalone po wygranych walkach.

- Nie chcę znać szczegółów - parsknęłam śmiechem. - A macie przynajmniej alkohol?

- Leje się litrami - Louis uśmiechnął się szeroko. - Ale zobaczysz to sama.

- Z pewnością.

- Chcesz coś jeszcze wiedzieć? Pytaj póki masz czas, bo potem zacznie się szkolenie.

- Każdy musi przejść przemianę?

- Bez wyjątku - potwierdził. - Nigdy nie widziałem śmiertelnego łowcy.

- A jak to będzie w moim przypadku, gdy jestem mieszańcem?

- Nie wiem - wzruszył ramionami. - Ale się dowiem, bo trzeba zamienić Cię najlepiej za kilka dni, choć pewnie się to przedłuży.

- Ale to chyba nie boli tak bardzo, jak mówiłeś mi to wcześniej?

- Zależy od człowieka, ale przy Tobie spodziewałbym się tego najgorszego.

- Podniosłeś mnie na duchu, nie powiem... - jęknęłam.

- A co chciałabyś usłyszeć? Że wszystko będzie dobrze i potrzymam Cię za rączkę?

- To już wolę to pierwsze.

- Brawo – zaśmiał się.

- Ile trwa wyszkalanie łowcy?

- Kilka dni. To krótki proces. Nim się obejrzysz, będziesz się uczyła czarów.

- A kto mnie będzie szkolił?

- Mogę ja, ale i tak będę wymagający, a z magią zapozna Cię z kolei nasz szef.

- Dlaczego Grace nazywacie swoim szefem?

- Bo… sam nie wiem – szatyn wzruszył ramionami. – Jest najstarsza z nas wszystkich i najbardziej doświadczona. Zresztą… ja jej nie nazywam swoim szefem, nie chcę zniżać do tego poziomu – parsknęłam śmiechem.

- Louis… - chłopak spojrzał się na mnie pytająco. – Jeśli na przykład, chciałabym zostać stu procentową łowczynią… Co się stanie z moim wewnętrznym wampirem?

- Chcesz to naprawdę usłyszeć? – odparł grobowym tonem.

- Chyba to zniosę – odparłam obojętnie.

- Aby stać się prawdziwym łowcą z krwi i kości… musiałbym zabić Twojego wewnętrznego wampira, czyli i w tym połowę Ciebie.

- C… Co?

- Będę musiał Cię zabić, Lily, abyś była jedną z nas. 

***********************

Bum! Kto się spodziewał takiego zakończenia? :D Podoba się wam? :D Uprzedzam was... To dopiero początek wrażeń xd Najlepsze rozdziały jeszcze są przed nami :D 

Teraz krótkie info co do komentarzy :D 

Kochani, nie wiem czy to kwestia wakacji, które jeszcze trwają, czy po prostu te opowiadanie jest słabe i nie mieści się w waszych wytycznych :P Miałam nadzieję, że taka wersja Louisa się wam spodoba i podpadnie do gustu, ale chyba najwyraźniej się pomyliłam i nie znam się na tym xD Zastanawiam się nad tymczasowym zawieszeniem bloga, ale jeszcze nic nie jest pewne... Póki co jestem trochę zawiedziona ilością komentarzy, bo myślałam, że blog musi się rozkręcić, ale... już nic nie wiem, serio. Kochani, komentujcie, o to was tylko proszę, bo to dla mnie dużo znaczy. Jeśli ktoś czytał Angry mojego autorstwa, to będzie wiedział, dlaczego tak bardzo proszę was o komentowanie ;)

16 komentarzy

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Nowy rozdział!! :* <3 

Komentujcie <3

K.