Twenty Two.

- Louis, wyjdźmy stąd – powiedziałam , niskim głosem, wstając z krzesła i zbierając swoje rzeczy.

- Lily – cichy głos matki obił mi się po uszach i prawdopodobnie ruszyła w moją stronę, z Grace u boku.

- Louis – warknęłam ponownie, czując jak powoli rozpiera mnie gniew. Szatyn również nie podzielał zachwytu mojej matki i wykonał moją prośbę. Ubraliśmy się w szybkim tempie i idąc za rękę chcieliśmy opuścić lokal.

- Lily, poczekaj… - dłoń matki zacisnęła się na moim płaszczu. Po moim ciele przeszły dreszcze i spojrzałam w jej oczy, pierwszy raz od ponad trzech miesięcy. Myślałam, że gdy to zrobię, poczuję do niej jakąkolwiek tęsknotę, ale nic. Żadnej reakcji.

- Nie dotykaj mnie – syknęłam, wyrywając rękę z jej uścisku. Matka patrzyła na mnie zaskoczona.

- Myślałam, że cieplej mnie przywitasz – odparła niepewnie. – I nie zobaczę Cię w towarzystwie łowców – spoglądnęła na Louisa z pogardą, marszcząc brwi.

- Jak śmiesz oceniać to, co robię, gdy ty nawet nie potrafiłaś mi powiedzieć prawdy? – zapytałam ją, parskając ironicznym śmiechem, zaciskając drugą, wolną dłoń w pięść. Grace tylko stała z boku i obserwowała mnie uważnie. Wiedziała, że jestem młodym wampirem i mogę w każdej chwili stracić kontrolę. A byłam tego stanu naprawdę blisko.

- Mogę, bo jestem Twoją matką – odpowiedziała nadzwyczajnie spokojnie.

- Skąd mam to wiedzieć? – mama zbladła.

- Hayley, Lily, może pojedźmy do krypty, tam spokojnie porozmawiamy – do rozmowy wtrąciła się Grace, wskazując na wyjście z lokalu, w którym byliśmy niemałą sensacją.

- Nie mam zamiaru z nią być w jednym pomieszczeniu, szczególnie dzisiaj – pokręciłam głową.

- Powinniście porozmawiać – nalegała Grace, z poważną miną. Przeniosłam na nią swój pełen wściekłości wzrok, tracąc cierpliwość. Poczułam jak kły wyłaniają się z pomiędzy moich stałych zębów, a sińce kalkulują się pod moimi oczami razem z żyłami. Mamie rozszerzyły się oczy, a dłoń powędrowała do ust.

- Powiedziałam coś, Grace – syknęłam. Louis przypominając mi o swojej obecność, mocniej ścisnął moją rękę.

- Mnie nie tym nie przestraszysz, Lily, co najwyżej zamknę Cię w izolatce na cały tydzień, byś nauczyła się panować nad sobą – odparła, mrużąc oczy.

- To ją stąd zabierz, z dala ode mnie – fukając, opuściłam lokal z niską spuszczoną głową by nikt nie zauważył, co się ze mną działo.

- Lily! – słysząc swoją matkę, zawarczałam cicho, już kompletnie nie panując nad sobą. Miałam ochotę rozszarpać jej gardło w drobny mak.

- Nie radzę Ci teraz do niej podchodzić, Hayley, bo zrobi Ci krzywdę – ostrzegła ją Grace, lekko przejęta.

- Od kiedy ona nim jest? – w jej pytaniu usłyszałam wściekłość.

- Nie udawaj, że nie wiesz – tym razem i w tonie Grace usłyszałam ironię. Moja matka nie odpowiedziała jej, a po chwili poczułam na sobie jej obie ręce.

W tym momencie, od wielu dni coś we mnie pękło.

Z wampirzą siłą i szybkość przyparłam matkę do ściany restauracji za szyję i podniosłam do góry, ściskając mocno jej szyję, dusząc. Tym razem w jej oczach zauważyłam strach. Ja natomiast cała drżałam i władała mną żądza mordu.

- Lily, zostaw ją! – na ziemię przywrócił mnie głos Louisa, ale mój wewnętrzny wampir nie chciał tego słuchać. Nadal wpatrywałam się wściekle w swoją matkę, przyciskając ją jeszcze mocniej do muru.

- Opuść to miasto i nigdy już mnie nie na chodź – wycharczałam w jej stronę.

- Lily, puść ją – Louis nie dawał za wygraną. – Nie chcesz zrobić jej krzywdy i dobrze o tym wiesz. Nie daj się rządzić swojemu wampirowi, Lily.

- Zrozumiałaś? – zignorowałam swojego chłopaka, nadal gapiąc się na swoją matkę. Otępiała pokiwała głową, wierzgając nogami. Z prychnięciem puściłam ją i spadła z hukiem na ziemię pokrytą odrobiną lodu. Odwróciłam się w stronę Louisa. Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji, ale i widziałam, że patrzył na moją matkę z niechęcią. Przynajmniej wiedziałam, że nie byłam jedyną osobą, która nie żywiła już do niej jakichkolwiek uczuć. Louis nawet jej nie znał.

- Lily? – jego ręce opiekuńczo objęły mnie w talii, uważnie obserwując moją twarz. – Wdech i wydech, ćwiczyliśmy to – mruknął, biorąc zimne powietrze do swoich płuc. Powtórzyłam to po nim, a następnie wypuściliśmy razem dwutlenek z ust. Z sekundy na sekundę czułam, jak się odprężam. – Świetnie, maleńka – Louis uśmiechnął się lekko, głaszcząc po policzku.

- Zabierz ją do krypty i się nią zajmij, Tomlinson. Porozmawiamy o tym kiedy indziej – do moich uszu dotarł niby do rozbawiony, niby to poważny głos Grace. Nie chciałam jej patrzeć w oczy po tym, co się stało. Mogłam zostać surowo ukarana za napaść na nocnego łowcę.

Louis nie odpowiadając jej, trzymając mnie mocno za rękę, zaprowadził do auta.

- Wszystko w porządku? – zapytał mnie, odpalając samochód.

- Nie wiem… - powiedziałam z wahaniem, patrząc się w swoje blade dłonie. – Przepraszam, Louis, ten wieczór nie powinien się tak skończyć…

- Jeszcze się nie skończył, długa noc przed nami – uśmiechnęłam się pod nosem. Do końca drogi nie odezwaliśmy się do siebie i spędziliśmy ją w ciszy. Byłam dziwnie spokojna… O mało co nie udusiłam własnej matki, a ja siedzę całkiem opanowana! To było strasznie dziwne!

Czyżbym już naprawdę nie miała z mamą nic wspólnego? Czy więź, która była między nami, została trwale zerwana?

***

- Louis… - jęknęłam głośno, wypychając biodra w jego stronę, by był we mnie głębiej, a przyjemność jeszcze większa. Louis stękając dobił do szczytu, całując mnie namiętnie i przyciskając mocno do siebie. Schowałam twarz w jego opalonej i wytatuowanej piersi, a rękoma ślizgałam się po jego mokrych barkach. Uwielbiałam kochać się z Louisem. Nie wiem dlaczego kilka miesięcy temu brałam go kobieciarza i totalnego dupka. Otworzył przede mną swoje serce, z którego mogłam wyczytać niemal wszystko. Byłam ciekawa, czy był taki sam dla Eleanor, jak i dla mnie? Bo jeśli ona była taka sama jak z mojego snu, to mu szczerze współczułam.

- Coś ty taka zamyślona? – zapytał, podnosząc mój podbródek do góry i wychodząc ze mnie powoli, by nie sprawić mi bólu, po naszym gwałtownym i ostrym seksie.

- Ja? Nie, zdaje Ci się – mruknęłam wymijająco, uśmiechając się lekko.

- Myślisz o tej akcji z mamą?

- Nie, nie mówmy o tym – pokręciłam głową, krótko go całując. – Dziękuję za kolację, było pysznie i cudownie.

- Cieszę się, że Ci się podobało – kąciki ust Lou wykrzywiły się w szerokim uśmiechu. – Kocham Cię, wiesz?

- A ty wiesz, że ja Cię kocham? – parsknęłam śmiechem.

- Wiem, słyszałem przed chwilą – zaśmialiśmy się cicho, ocierając się przy tym nosami jak Eskimosi. – Słodka jesteś, gdy to robisz.

- Ty też – musnęłam jego gładką szczękę ustami.

- Jestem słodki? – zapytał lekko zaskoczony.

- Nie wiedziałeś tego? Najsłodszy jesteś szczególnie wtedy, gdy się uśmiechasz – odparłam cicho, patrząc w jego oczy.

- Nie wiedziałem, że ktoś spostrzega mnie jako słodkiego – powiedział zmieszany.

- To wiedz, że ja Cię jako takiego właśnie spostrzegam.

- Trzeba to zmienić – uśmiechnął się pobłażliwie.

- Nie, nie – pokręciłam głową, szczerząc się. – Taki jesteś… idealny.

- Nie, ty jesteś idealna – poprawił mnie, wywołując rumieniec na twarzy. – Powiedziałem kiedyś do Avy, że anioły nie istnieją, choć poniekąd nimi jesteśmy, ale w to nie wierzyłem, dopóki nie zetknąłem się z Tobą. Jesteś moim aniołem z kiełkami – zaśmiałam się, a słysząc te słowa, moje podbrzusze wywinęło koziołka. Nigdy Louis nie mówił do mnie tak… ckliwie i z głębi serca. Kolejny pierwszy raz. – Moje chronienie Ciebie wychodzi mi kiepsko, więc ty może zostaniesz moim aniołem stróżem?

- Już nim jestem – zachichotałam, cmokając go w czubek nosa. – Jak myślisz, Grace ukarze mnie za ten incydent?

- Nie wiem, Lily – tutaj Louis głośno westchnął, opadając na miejsce obok mnie. Ułożył mnie do swojego wyrzeźbionego boku i okrył nas kołdrą. Od razu zachciało mi się spać, czując wokół siebie tyle ciepła i troski. – Grace wydawała się być tym wszystkim bardziej rozbawiona, niż podenerwowana. Myślę, że Ci odpuści.

- Mówisz? – popatrzyłam na niego. Pokiwał głową. – Powiedzmy, że Ci wierzę.

- To na co dzień mi nie wierzysz? No wiesz co? Czuję się urażony! – powiedział zduszonym głosem, przez co się zaśmiałam głośno.

- Też Cię kocham, Louis – położyłam głowę na jego klatce, a ręką opatuliłam tułów.

- Nie tak bardzo, jak ja Ciebie – szepnął, cmokając mnie w czubek głowy, a oczy same mi się zamykały, a z pomiędzy ust wyrwało się ziewnięcie. – Śpij, jutro czeka nas wielki dzień.

- Jeśli tym wielkim dniem, można nazwać pijacką sielankę nocnych łowców, to chcę więcej takich dni – rzekłam, a Louis parsknął śmiechem.

- Kto by nie chciał! Ale nawet jutro mamy godzinny obchód po zmroku, więc widzisz, nasze święta nie są zbyt okazałe.

- Coś mi się wydaje, że w tym roku będzie inaczej, niż zwykle.

- Taak… mi się tez tak wydaje – zgodził się ze mną i na tym nasza rozmowa się zakończyła.

Po kilkunastu minutach, ja z Louisem spaliśmy jak zabici, wtuleni w siebie.

***

Ze snu wyrwało mnie uginanie się materaca i szelest kołdry. Z cichym jękiem się przewróciłam na drugi bok i otwierając lekko oczy zauważyłam nagiego Louisa, który nakładał na siebie dres i poprawiał swoje włosy szybkimi ruchami swoich dłoni. Oglądanie go zaspanego i szalenie seksownego, przyprawiało mnie o dreszcze. O tej godzinie był wyjątkowo boski i przystojny.

- Gapisz się na mnie, prawda? – jakby mnie wyczuł i zapytał, odwracając głowę lekko w moją stronę. Uśmiechnęłam się szeroko na dzień dobry i chwytając go za rękę, wciągnęłam z powrotem do łóżka.

- Pozwoliłam Ci wstawać? Chciałeś mnie zostawić taką… nagą i bezbronną? – spojrzałam na niego, a jego oczy pociemniały w jednej chwili.

- Nie podjudzaj mnie, Anderson. Wiesz, że z rana wyjątkowo mnie podniecasz.

- To czemu tego nie wykorzystasz? – spytałam z dzikim uśmiechem, kładąc dłoń na jego lekkim wybrzuszeniu, kryjącym się pod dresami. Louis z niechęcią zabrał moją rękę i położył ją sobie na piersi.

- Nie teraz. Są już rodziny, a ja nie chcę by ktoś inny, prócz mnie, Cię słyszał i co gorsza wszedł do tego pokoju – szepnął, składając namiętny pocałunek na moich spuchniętych wargach, po naszych wczorajszych igraszkach.

- To mamy łazienkę… - spojrzałam na niego zachęcająco, wchodząc mu na kolana.

- Nawet gdy chcę Ci odmówić, to nie mogę – mruknął z pożądaniem i złączył nasze usta w wymagającym pocałunku, biorąc mnie na ręce i zamykając nas oboje w łazience.

***

- Dziewczyno, co z Tobą Louis zrobił, że chodzisz ciągle z bananem na twarzy, co? – zapytała mnie Ava, gdy ubierałam się do bankietu Wigilijnego. Była jedenasta, a ja ciągle nie gotowa. Louis zresztą pewnie też. Znów mimo woli się uśmiechnęłam, czując się jak się rumienię. – Muszę Louisowi pogratulować!

- Czemu?

- Że Cię zmienił! Nareszcie będę mogła z kimś gadać otwarcie o seksie, a nie tylko z Zaynem!

- No tak, już biegnę – wywróciłam oczami poprawiając swoją niezbyt skromną bieliznę, czyli prezent dla Louisa. Cała bielizna była czarna i z dużą ilością koronki. Przy okazji odsłaniała sporą ilość mojej kremowej skóry. Odsłaniała ona niemal wszystko, nawet miejsca zakazane, które musiałam „uporządkować”. Następnym razem nie pozwolę Avie decydować o prezentach świątecznych, a chuj! – Jak myślisz, ojciec Louisa mnie polubi?

- Szczerze? Po nim można się wszystkiego spodziewać – Ava wzruszyła ramionami.

- Nienawidzi wampirów – przypomniałam jej.

- To może mam Ci przygotować mogiłę? Widziałam kilka…

- Ava! – zaśmiałam się głośno. – To był tylko żart!

- Ale w razie czego wiesz gdzie mnie szukać – puściła mi oczko. – Dobra, zostawiam Cię samą, idę się ubrać. Masz ubrać tą miętową sukienkę, inaczej sama zadźgam Cię kołkiem, jasne?

- To była groźba, Panno Fray?

- Owszem, Anderson i wzięłabym ją na Twoim miejscu do serca – uśmiechnęła się szeroko, wychodząc z mojego pokoju w pośpiechu. Skrzywiłam się w stronę mojej kreacji, która wisiała na wieszaku na drzwiach szafy, a na podłodze stały wysokie szpilki. Wzięłam głęboki wdech i sięgnęłam po cały zestaw.

***

Pół godziny zajęło mi przygotowanie się do bankietu, włączając w to umalowanie się i uczesanie. Nie wiem dlaczego, ale czułam zdenerwowanie przed zobaczeniem bliskich reszty moich przyjaciół. Szczególnie czułam presję przed spotkaniem z ojcem Louisa. Jeśli miał tak wybuchowy charakter jak Louis, mogłam pomarzyć sobie o tym, że zniesie towarzystwa mieszańca w jednym pomieszczeniu.

Ostatni raz oglądając swoje odbicie w lustrze, poprawiłam zwiewną, miętową sukienkę w biodrach i włosy, które pozostawiłam rozpuszczone. Dzisiaj wyjątkowo układały się tak, jak chciałam i wyglądały dosyć ładnie.

- Jesteś gotowa? – zza drzwi dobiegł do mnie głos Louisa i jego pukanie.

- Tak, już wychodzę! – odkrzyknęłam, biorąc już chyba milionowy wdech tego dnia, chwyciłam rąbek swojej długiej sukni i ruszyłam ku drzwiom i z lekkim wahaniem je otworzyłam na oścież.

Widok Louisa w garniaku powalił mnie na kolana. Nigdy nie go takiego eleganckiego i to bardzo mnie zszokowało. Nie wiedziałam, co powiedzieć. Louis chyba też, bo na jego twarzy malowało się ogromne zdziwienie, ale i aprobatą.

- Wyglądasz… obłędnie – powiedział, uśmiechając się lekko i przyciągając do siebie.

- Jak bardzo obłędnie? – zaśmiałam się cicho, obejmując go ramionami w tułowiu.

- Tak bardzo, że zdarłbym z Ciebie tą sukienkę, rzucił na łóżko i wypieprzył – zadrżałam głęboko pod wpływem tych słów i pocałowałam go z taką samą intensywnością. – Znowu mnie podjudzasz… - mruknął w moje wargi pożądliwie i położył dłonie na moich pośladkach, mocno je ściskając. Zaśmiałam się cicho, cmokając go ostatni raz w usta.

- To Ci musi na razie wystarczyć, solenizancie – uśmiechnęłam się jeszcze szerzej, na widok jego miny. – No co? Kiedy zamierzałeś mi powiedzieć, że masz urodziny w Wigilię?

- Nie obchodzę urodzin od dobrych kilku lat, nie było takiej potrzeby – odparł obojętnie.

- Ale ja obchodzę każde urodziny, a ty ze mną również – powiedziałam wesoło.

- Widzę, że humor Ci dopisuje – mówi Lou takim samym tonem.

- Ciekawe czemu? – zapytałam go retorycznie, podnosząc zabawnie jedną brew do góry, przez co się uśmiechnął. – Wszystkiego najlepszego, Loui.

- Dzięki – Lou przytulił mnie na chwilę, a potem wplątał palce w moją prawą dłoń. – Chodźmy, wszyscy już na nas czekają.

- Czas zacząć bal – zaśmialiśmy się cicho.

*************************

No to witam was w 22 rozdziale! Ten czas szybko leci, zaraz będzie koniec 1 części, kminicie to!? :D Jak myślicie, co się zdarzy na bankiecie? Bo wiecie, że ja nudy nie cierpię i zawsze coś napiszę :D Strzelajcie, piszcie w komach! :D I wielkie dzięki za 20 obserwatorów! :D Kocham mocno <3

24 komentarze