Seven.

- Pobudka, Lily – czyiś szept dotarł do moich uszu, wyrywając mnie z głębokiego snu. Jęknęłam, zakrywając się kołdrą, a twarz poduszką, by ponownie choć na chwilę nie wracać do tej pieprzonej rzeczywistości. – Wstawiaj maluch – zaśmiał się ten sam głos i poczułam jak próbuje mnie odwrócić do siebie twarzą. Wiedziałam, że był to Louis, bo on był tak bardzo uparty, w przeciwieństwie do reszty jego przyjaciół. – Jeśli dzisiaj nie chcesz iść do szkoły, wystarczyło powiedzieć. Spałbym tylko dwie i pół godziny dłużej i wcale nie mam do Ciebie o to żalu – wyczułam w jego tonie sarkazm.

-  Mogłam pójść na piechotę, poza tym, sam zaproponowałeś, że mnie podwieziesz - spojrzałam na niego, przewracając się na drugi bok.

- Mój błąd – wywrócił teatralnie oczami. – Zbieraj się, zostało Ci pół godziny do pierwszego wykładu.

- Żartujesz?! – w jednej chwili wyskoczyłam z łóżka, porwałam w drodze swoje ubrania z fotela, który leżał po drugiej stronie pokoju i pobiegłam do łazienki. W tempie ekspresowym załatwiłam swoje potrzeby fizjologiczne, umalowałam się, umyłam twarz oraz zęby, ubrałam i uczesałam swoje włosy w schludnego, wysokiego kuca i wyszłam zdyszana z pomieszczenia. Louis czekał na mnie rozbawiony, siedząc na podłodze okrytej dywanem i oparty plecami o ścianę. Wtedy mogłam zobaczyć, jak wyglądał. Tego dnia jego strój składał się z czarnych rurek, obcisłego granatowego T-Shirtu, skórzanej kurtki i ciężkich butów.

O to styl Miasta Śmierci, chyba powinnam w końcu nadążyć za ich trendami i pójść z Avą na zakupy.

- Czego się śmiejesz? – zapytałam patrząc na to, jak głupio się uśmiecha i co chwila parska śmiechem.

- Z tego, że tak łatwo jest Ci wkręcić kit – odparł, uśmiechając się szeroko, wstając.

- Niby jaki?

- Jest szósta rano… - wtedy do mnie dotarło.

- Ty palancie, obudziłeś mnie dwie godziny wcześniej… Zabiję Cię, zabiję – skoczyłam ze śmiechem w jego stronę i biłam go pięściami w klatkę. Louis zwinnie unikał moich ciosów.

- Hola, hola, księżniczko – Louis nagle poderwał mnie z ziemi i zamknął w mocnym uścisku, niosąc przez cały korytarz. Śmiałam się jak głupia i biłam jego plecy w nadziei, że mnie puści. W trakcie gdy przechodziliśmy przez hol, drzwi od jednego pokoju były otwarte. Wiadomo, ciekawość to pierwszy stopień do piekła, więc gdy Louis mnie niósł wychyliłam się odrobinę do przodu i zauważyłam, że w pokoju śpi Zayn… z Avą. Byli przytuleni do siebie ściśle, a on miał twarz schowaną w jej czarnych włosach. Natomiast ona miała buzię wtuloną w jego tors i rękoma opatulała jego tułów. Wyglądali uroczo.

- Czy oni…?

- Nie wiem – powiedział mi Louis, wiedząc o co chodzi i patrząc w to samo miejsce, co ja. – Im ciągle się zmienia, jak kobiecie w ciąży, ale coś ich łączy.

- To widać – potrząsnęłam głową.

- Dobra, zostawmy ich samych, nim zrobię się rozczulający i chodźmy na śniadanie, bo stygnie – parsknął Lou, chwytając moje ramię i zeszliśmy na dół do kuchni, gdzie pachniało jajecznicą i świeżo zaparzoną kawą.

- Zrobiłeś śniadanie? – zapytałam go, będąc mile zaskoczona.

- No cóż, trzeba robić dobre wrażenie na gościach, prawda?

- No tak, ale po Tobie bym się tego nie spodziewała – przyznałam, patrząc na niego z chytrym uśmieszkiem.

- Ja też, ale byłem już bardzo głodny, a ty nie wstawałaś…

- Dobra, nie tłumacz się, i tak wiem swoje – weszłam mu w zdanie, śmiejąc się pod nosem i zasiadłam przy stole, zabierając się do jedzenia jajecznicy. – Louis, to jest zjadliwe! – odparłam z pełną buzią.

- Przepraszam, zapomniałem otruć – uśmiechnął się krzywo, siadając obok mnie i również jedząc.

- Ale z Ciebie żartowniś – burknęłam pod nosem, pochłaniając całą zawartość talerza w niecałe pięć minut.

- Widzę, że chyba naprawdę byłaś głodna – Louis się zaśmiał, a potem spoważniał. – Albo to coś innego… Lily, ty odczuwasz pragnienie na krew?

- Nnie – mruknęłam zmieszana jego nagłym pytaniem.

- Nie krępuj się mnie, jakby coś, mogę Ci łatwo skołować krew zwierzęcą, albo ze stacji Krwiodactwa.

- Nie… Nie jestem w tym sensie głodna. Jestem głodna normalnie, czyli po ludzku… głodna… Czy to nie jest dziwne?

- Tak samo jak składnia tego zdania? To tak - skrzywił się. Ten chłopak kochał się ze mną naigrywać! Nie znosiłam tego i to doprowadzało mnie do białej gorączki.

Lecz musiałam się kontrolować. Byłam wampirem, musiałam trzymać swoje emocje na wodzach, inaczej mogło się to skończyć tragicznie, a nie zamierzałam rozwalić Louisowi mieszkania, albo pozbawić go głowy.

Chociaż… To miałoby swoje zalety… Interesująca myśl, piątka Lily!

***

- Jesteśmy – oznajmił, gdy zatrzymał się swoim Mercedesem pod uniwersytetem. Kręciło się wokół niego sporo ludzi, a wśród nich dopatrzyłam się i Rosalie Hunington ze swoją resztą elity. W jednym momencie napięłam się jak struna i wstrzymałam oddech. – Lily, wszystko w porządku?

- Tak, tak – odparłam na jednym oddechu i gdy chciałam wysiadać, uścisk dłoni Louisa na moim ramieniu mnie powstrzymał i z powrotem wciągnął mnie do pojazdu.

- Czyżby? Może mam Cię odprowadzić? – widziałam w jego oczach rozbawienie.

- Boże, Louis, nie mam cholernych pięciu lat! Poradzę sobie – powiedziałam lekko zdenerwowana i w środku zaczęłam się cała gotować. Opanowanie, Lily… Bądź spokojna, a nic się nie stanie. Spróbowałam przystosować się do swojego cichego głosiku i zacznie się rozluźniłam.

- Ach, już wiem… - Louis wypatrzył się w tłumie tych odpowiednich osób. – Rosalie Hunington i zgraja szmat. Nic nowego, każdy się ich na początku boi.

- Ty też się bałeś?

- Ja? Tak, oczywiście – prychnął lekceważąco. – Nie masz się czego bać, tylko kurwa akurat jakiś pustych i lewych lasek z miasta śmierci. Aż drżę ze strachu.

- Ava mówiła co innego o nich.

- Bo Ava nie jest mną. Ja się ich nie boję, a one mnie wręcz przeciwnie : działam na nie jak kołek na wampira, maluchu.

- Jeśli jeszcze raz nazwiesz mnie maluchem, to rozwalę tego Twojego nieskazitelnego Mercedesa – splunęłam i wysiadłam z auta, a następnie zabrałam swoja torbę z tylnego siedzenia samochodu. Gdy już chciałam ruszyć w głąb szkoły, usłyszałam, że silnik Louisa zgasł i chłopak zatrzaskuje drzwi od strony kierowcy oraz zamyka auto. – Co ty robisz?

- Nie widzisz? Odprowadzam Cię, bo jestem na tyle uprzejmy – prychnął Lou i wziął ode mnie torbę i zarzucił ją na swoje ramię.

Gentleman, nie powiem.

- No kogo my tu widzimy… - nim zdążyłam odezwać się do Louisa z kolejną prośbą o to, aby zdradził mi coś o moim nowym życiu, Rosalie stanęła przed z nami z założonymi rękoma i uśmiechając się do nas zdzirowato. Hunington miała na sobie różową mini spódniczkę, sięgającą jej do połowy ud, biały, krótki T-Shirt do pępka na długi rękaw i czarne szpilki z platformą.

No nie wiem, czy to była ten szmaciarski strój był ze smakiem i klasą, jak to opisywała Shalley kilka dni temu, omawiając mi durne zasady uniwersytetu. No tak… Zapomniałam : Hunington i jej te niby „ przywileje „ o których mówiła mi Ava. Jak mogłam o tym zapomnieć?

- Louis Tomlinson we własnej osobie. Wyprzystojniałeś, Louis – Rosalie uśmiechnęła się do niego flirciarsko.

Że co proszę?

- Nie, to ty po prostu dorosłaś do tego, aby mi to w końcu powiedzieć – odgryzł się jej Louis, prychając.

- Jak ja mówię, że chłopak jest przystojny, to tak jest – odparła nonszalancko. – A gdy ktoś nie pasuje do tego miasta, też to mówię – tu spojrzała się na mnie. Szmata. Zdzira. Suka. Cały pakiet VIP. – Nie miałeś się kim zainteresować, tylko tą nową przybłędą z Los Angeles?

- Ej, wypraszam to sobie, szmato – burknęłam w jej stronę, przez co na jej twarzy zauważyłam gniew.

- Jak mnie nazwałaś, Anderson? – warknęła, idąc w moją stronę, lecz powstrzymał ją Louis.

- Nawet nie zaczynaj, Hunington. To nie Twoja liga, abyś się do niej zaczynała.

- Nie moja liga? Ha, dobre sobie! – zaśmiała się gorzko. – Co ona taka mała, rudowłosa osiemnastolatka może mi zrobić, co? Co najwyżej może mi buty czyścić.

- Niech te Twoje przyjaciółeczki zniżają się do tego poziomu, bo widzę po nich, że by to zrobiły, gdybyś im kazała – syknęłam, marszcząc czoło.

Opanowanie, Lily. Opanowanie.

- Jeśli nas nie znasz, to nie mów o nas takich rzeczy, suko.

- A taka nie jest prawda? Nawet gdy podpaliłaś im włosy w siódmej klasie, nadal łaziły za Tobą jak głupie szczeniaki, bo myślały, że stracą nadęty autorytet – powiedział nijako Louis, gromiąc ją swoim wzorkiem. Widziałam, że nie tylko mnie jego wzrok onieśmielał i dosłownie : Rosalie malała przy nim.

- Nic, a nic nie zmieniłeś się Tomlinson. Nadal jesteś tak samo chamski i brak Ci szacunku do tych z wyższych sfer.

- Wyższe sfery, mówisz… Uważaj, aby Twoje autko przypadkiem nie znikło z tych wyższych sfer – uśmiechnął się złośliwie i chwytając moje ramię, przeszliśmy obok nich, kierując się do szkoły.

- Jak bardzo jej nie znosisz? – spytałam go ze śmiechem.

- Kurwa, najchętniej bym ją zajebał.

***

- Powtórka dat z całej historii, to właśnie w niej uwielbiam moi kochani, wiecie  o tym?! – powiedziała radośnie Panna Figinns, trzymając w rękach książkę od historii. Panna Figinns była według z opinii uczniów uczących się tu dłużej, starym, wrednym babskiem, która na każdym kroku próbowała udowodnić, że jest najlepsza z całego personelu nauczycieli.

Aha, na pewno.

Klasa zawtórowała jej sztucznie. Rozejrzałam się po niej z lekkim uśmiechem. Przez sekundę poczułam się jak w gimnazjum wśród niedojrzałych nastolatków, a nie na studiach z dorosłymi i poważnymi ludźmi. Wśród nich zauważyłam Avę, która wesoło mi pomachała z drugiego końca Sali wykładowczej. Była przesadnie radosna. Może próbowała ponownie się do mnie zbliżyć?

- Więc zaczynajmy… Druga wojna światowa zakończyła się w… - i cisza na Sali, na co wszyscy zareagowali ponownym śmiechem. – Nikt nie wie? Panna Turner? – Figinns spojrzała się na jakąś dziewczynę, siedzącą ławkę dalej ode mnie, a ta pokręciła tylko głową. – W 1945 roku, dla Twojej informacji, dziękuję, że wiedziałaś. To teraz… Pearl Harbor… Tym razem niech będzie Panna… Fray.

- Hm…? – Ava popatrzyła na niego jak na idiotę.

- Pearl Harbor, Panno Fray.

- Ahm… - Avie zabrakło języka w gębie.

- 7 grudnia 1941 roku – odpowiedziałam za nią, nim zdążyłam ugryźć się w język. Wszyscy spojrzeli na mnie kątem oka. Cholera, właśnie tego chciałam uniknąć. Zainteresowanie klasy… Ugh, zgroza.

- Dziękuję, Panno Fray – powiedziała do mnie Figinns, na co wszyscy, włącznie ze mną się zaśmiali.

- Do usług o każdej porze – odparłam, uśmiechając się słodko i sztucznie.

- Bardzo dobrze – skomentowała tylko, po czym zadała kolejne pytanie – Upadek Muru Berlińskiego.

- 1989 rok, Pani Figinns – ponownie zabrałam głos, będąc już pewna siebie. Figinns patrzyła się na mnie jak Ava na nią, chwilę temu. – Mam bardzo dobrą pamięć do dat, proszę Pani.

- Naprawdę? – skinęłam głową. – Jak dobrą? – wzruszyłam ramionami. – Wystarczy, że podasz datę… Akt o Prawach Obywatelskich.

- 1964 rok.

- Zamordowanie Johna F. Kennedy’ego?

- 1963 rok.

- Martina Luthera Kinga?

- 1968 rok.

- Lincolna?

- 1865.

- Roe kontra Wade.

- 1973 rok – odpowiedziałam po raz kolejny ze śmiechem widząc, jak bardzo zacięty wyraz twarzy miała Higinns.

- Brown kontra Komisja Szkolna?

- 1954 rok.

- Bitwa pod Gettysburgiem?

- 1863 rok.

- Wojna koreańska?

- Od 1950 do 1953, Panno Higinns – uśmiechnęłam się jeszcze szerzej.

- Ha, wojna zakończyła się w 1952! – oznajmiła zwycięsko i gdy chciała zmienić temat, ja zabrałam glos.

- Ahm… W rzeczywistości to był 1953 rok, proszę Pani – powiedziałam pewnie, tak samo się na nią patrząc. Klasie wyrwał się krótkie parsknięcie śmiechu, a Higinns spojrzała na mnie ponownie, oblizując swoją dolną wargę i myśląc nad czymś intensywnie.

- Niech ktoś to sprawdzi – rzekła Higinns srogo. – Szybko!

- To był… 1953 rok, proszę Pani!– usłyszałam czyiś głos z głębi Sali. Higinns przygryzła tą wargę, którą przed chwilą oblizywała, a klasa zaczęła mi bić brawo. Spojrzałam na Avę, która dodatkowo gwizdnęła i się śmiała.

Higinns przez chwilę posyłała mi zabójcze spojrzenie srogiego nauczyciela, a potem wzięła głęboki wdech i…

- Zacznijmy nowy temat, raz raz!

***

- O. Mój. Boże! W końcu ktoś uciszył to babsko! Gratulację, Anderson! Od dzisiaj ty pomagasz mi na sprawdzianach! – Ava znalazła mnie po lekcji na stołówce i dosiadła się do stolika, który zajmowałam.

- To było nic – odparłam, wzruszając ramionami. – Jestem na rozszerzonej matematyce i mam po  prostu zdolność do szybkiego zapamiętywania dat.

- To już wszystko jest wiadome. Nie dość, że wampir to jeszcze Einstein!

- Cii! – klepnęłam ją w ramię, uciszając i rozejrzałam się wokół siebie, czy nikt nas nie podsłuchiwał. Na szczęście, żaden z ciekawskich uczniów nie kręcił koło mojego stolika. – Ava, jakoś nie chcę, aby ktoś się o tym dowiedział, wiesz?

- Luz, Lily, prędzej czy później i tak każdy się o tym dowie.

- Że co? Nikt nie może się o tym dowiedzieć, Ava. Louis nie mówił wyraźnie? Oni mogą mnie zabić za tego wampira z wczoraj i przy okazji Ciebie, bo byłaś świadkiem i nic z tym nie zrobiłaś – ostatnie zdanie powiedziałam do niej szeptem, ale dobitnie.

- Lily, nie musisz za każdym razem słuchać Louisa, on i tak pieprzy same farmazony, aby Cię tylko postraszyć i żebyś w końcu zaczęła się kontrolować.

- Akurat to co mówił, brzmiał śmiertelnie poważnie – stwierdziłam.

- Dziewczyno, to miasto to same ostro zębne chuje. Jeden tą czy we w tą nie zrobi zbytniej różnicy, Lily! A tym bardziej, że jesteś tym tak zwanym nowonarodzonym wampirem, to masz taryfę ulgową.

- Też tak mówiłaś, gdy Shalley zabiła Twoją siostrę? – Ava zesztywniała i w końcu nabrała powagi.

- Halley zasłużyła na śmierć. Ona nie zrobiła tego, co ty. Ta dziewczyna wyrządziła jedną masową rzeź w tym mieście. Kochałam ją, dopóki tego nie zrobiłam. Widziałam ją ostatni raz, gdy sama Shalley ją zabierała z naszego rodzinnego domu. Halley była tak agresywna, że o mało co nie oderwała głowy Grace… To był straszny widok, ale jak widać, nie specjalnie za nią tęsknie i mnie obchodzi. Niech smaży się szmata w piekle – warknęła pod sam koniec i zajęła się jedzeniem swojej sałatki z sosem śmietanowym. Atmosfera wokół nas zagęściła się i zrobiło się niezbyt przyjemnie.

- Spadam do kawiarni – oznajmiłam, wstając od stolika i szybko zebrałam swoje rzeczy.

- Po co? – zapytała mnie Ava nijako.

- Bo już na przykład skończyłam lekcje? – powiedziałam z cichym śmiechem. Nie zawtórowała mi. – Dobra, widzimy się w akademiku, tak?

- Tak – uśmiechnęła się lekko w moją stronę. Był to wymuszony uśmiech, ale udałam, że tego nie widziałam. – Na razie.

- Pa – wyszłam ze stołówki i z powrotem weszłam do szkoły, kierując się do wyjścia. Budynek był dziwnie pusty i to mnie zaniepokoiło. Odkąd tu byłam, panowała w nim istna wrzawa, nikogo nie brakowało, teraz co najwyżej słyszałam stłumione śmiechy z podwórka.

Nerwowo poprawiłam swoją torbę wiszącą na ramieniu i szybkim krokiem przemierzałam korytarz uniwersytetu, nie oglądając się za siebie. Czułam się jak w horrorze. Gdyby miał to być typowy scenariusz, zaraz powinnam usłyszeć jakiś zgrzyt, a ja zapytam „ Czy ktoś tu jest? „

Tak, bo kurwa sprawca mi odpowie, że jest tuż za rogiem. W cuda to ja nie wierzyłam.

Mój oddech trochę przyśpieszył, a serce zaczęło dudnić w mojej piersi.

- Boisz się, Anderson? – usłyszałam za swoimi plecami damski głos. Machinalnie odwróciłam się w tamtą stronę i przed sobą ujrzałam Rosalie… z nożem w ręku.

Ja pierdolę.

- Wiesz… Myślałam, że ta Lily Anderson o której tak wszyscy nawijają jest trochę inna… podobna do nas i mogłaby być z nami w grupie… Ale się pomyliłam – jej słodki ton na chwilę mnie zmylił, ale wiedziałam do czego zmierza : suka chciała mnie zabić. Nie było żadnych świadków i o to właśnie jej chodziło. – Jesteś kolejnym, pieprzonym wampem, którego trzeba zlikwidować.

- Skąd ty wiesz…?

- Skąd? Mogłaś się bardziej ukrywać ze swoim zdenerwowaniem wczoraj. Miałaś ochotę mnie chapnąć, co? Chciałaś się napić z żyły?

- Przestań – warknęłam, czując, jak traciłam panowanie nad sobą. Próbowałam brać głębokie wdechy, ale kończyło się na tym, że wychodziły z tego tylko charknięcia.

- No dawaj! Ugryź mnie! Wiem, że chcesz! – podjudzała mnie z dzikim uśmiechem i chwyciła nóż za rękojeść. – No nie krępuj się!

Następnie wszystko potoczyło się w tempie ekspresowym. Znikąd ktoś pojawił się obok Rosalie i… skręcił jej kark. Z moich ust wyrwał się cichy krzyk, stłumiony przez dłoń, którą zasłoniłam swoje usta. Gdy ujrzałam twarz sprawcy, zatkało mnie.

- Louis… - jęknęłam patrząc, jak Rosalie leżała na podłodze, nie ruszając się. 

Chłopak podniósł głowę i spojrzał na mnie czarnymi oczami.

- Wiedziałem, że zwolnienie się z pracy wcześniej wyjdzie mi kiedyś na korzyść.

******************************

Witam was z upalny, letni dzień! Oby takie dni był kiedyś Mieście Śmierci, czyż nie? Bo czuję, że chłód wita tam na co dzień, przynosząc ze sobą strach :D

Jak wam się podobał rozdział? Kolejne niespodzianki, fakty i próby zabójstwa :D Będzie tego jeszcze więcej w następnych rozdziałach, jeśli będzie limit komentarzy, oczywiście! :D Kocham was. xx

I jeśli będziecie się starać, rozdziały będę wstawiała co DWA DNI! Muszę mieć jeszcze pisanie następnych, abym miała rozdziały na przód :D Póki co mam prawie 14 rozdziałów, więc jestem z siedmioma rozdziałami na przodzie :D 

14 komentarzy

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Nowy rozdział!! :* <3

Komentujcie <3

K.