Twenty Three.

- Nareszcie jesteście! Wszyscy na was czekali! – znikąd pojawiła się podekscytowana Ava, w kolczastej sukience i krwistych szpilkach.

Taak… bardzo świątecznie.

- Przybyliśmy, spokojnie Ava – uspokoił ją Lou, kręcąc oczami.

- Pozwól, że zabiorę Twoją Panią Tomlinson na kilka chwil, ale kilka osób chce ją poznać – Ava wzięła mnie pod rękę i ruszyła w głąb pięknie ozdobionej Sali, gdzie roiło się koło 60 osób. Nie wiedziałam, że tylu łowców stawiało swoje pierwsze kroki właśnie w Mieście Śmierci. Owszem, Philadelphia była ogromna, ale to miasto należało do jednych z mniejszych w tym stanie.

Ava podeszła ze mną do jakieś niewysokiej kobiety i postawnego mężczyzny. Oboje byli urodziwi i od razu zgadłam, że byli to rodzice Avy. Jej matka miała identyczne rysy twarzy, co moja przyjaciółka, a ojciec ten sam kolor włosów. Ubrani byli dostojnie i elegancko, jak na „weteranów” nocnych łowców przystało. On miał smoking a la z lat dziewięćdziesiątych, a ona dopasowaną czerwoną kreację do ziemi od Chanel. Już bałam się pomyśleć, ile ona musiała kosztować!

- Mamo, tato, to jest właśnie Lily Anderson – oświadczyła Ava z szerokim uśmiechem. Jej ojciec pierwszy wyciągnął do mnie rękę, a na jego twarzy nie widziałam ani grama nienawiści do mnie. Ujęłam jego dłoń, a on ucałował jej wierzch jak prawdziwy gentleman.

- Witaj w klanie łowców, Lily. Miło w końcu zobaczyć, że ktoś świeży rozbudzi tą grupę – odparł niskim tonem ojciec Avy, uśmiechając się przy tym szelmowsko. – Jestem James, a moja żona to Becky.

- Jesteśmy zaszczyceni, że Cię w końcu poznaliśmy – powiedziała entuzjastycznie matka Avy.

- Ja również – odpowiedziałam i byłam w lekkim szoku słysząc ich słowa? Oni są zaszczyceni? Kim ja do cholery byłam?

- Kiedyś powinnaś nas odwiedzić z Avą na Ibizie, mamy tam dom letniskowy i kiedyś mogłybyście wpaść, by odpocząć od tego miejsca – zaproponowała Becky, a mnie zbiło z nóg. Dom na Ibizie? Czy oni nie byli Kardashianami?

- Państwo przylecieli aż z Ibizy?

- Tak, dla Avy zrobimy wszystko – James objął opiekuńczo w pasie i pocałował w czubek głowy. Nie tak sobie wyobrażałam rodziców Avy. Myślałam, że są fanami hard rocka, a nie bogaczami z Ibizy.

- Naprawdę, aż trudno mi uwierzyć, że jesteś mieszańcem, Liliano. Nie przypominasz mi go. Zazwyczaj ta połowa wampira mocno się w mieszańcu odzywa, a u Ciebie… nie widzę go – rzekła Becky zaintrygowana.

- Ciężko pracowałam nad tym, aby przypadkowo się na kogoś nie rzucić. Ava i chłopacy mi w tym pomagali, za co jestem im nie wziernie wdzięczna – mówię cicho, a mój dobór słów mnie zaskoczył. Nigdy nie mówiłam tak… dorosłym językiem, bo sama mam dopiero osiemnaście lat!

- Rozumiem Cię i życzę Ci powodzenia i łap wiatr w żagle – matka Avy uśmiechnęła się promiennie.

- Nie dziękuję – odwzajemniłam uśmiech i chwilę później porwał mnie Harry, przedstawiając mnie swojej matce i siostrze.

I tak wyglądała pierwsza godzina. W kółko z kimś rozmawiałam, nie mając czasu dla siebie i Louisa, którego od czasu, gdy zabrała mnie Ava, nie widziałam. Nigdy nie byłam w takim kręgu zainteresowania i poniekąd mi to schlebiało, lecz nie lubiłam zwracać na siebie uwagi. Co chwilę padały w moją stronę pozytywne wypowiedzi na temat stroju, fryzury, odwagi, że zupełnie sama przyjechałam do Miasta Śmierci i takie pieprzenie bez ładu i składu.

Najbardziej pragnęłam tego, aby znaleźć się przy Louisie i go nie opuszczać. No i nie poznałam jeszcze jego ojca. To była jedyna osoba, która do tej pory nie zamieniła ze mną ani jednego słowa. Czułam dziwną ulgę, bo nadal bałam się konfrontacji z ojcem Louisa. Może Lou specjalnie go przede mną ukrywał? Nie… nie mógłby tego zrobić. Poniekąd jego ojciec tu też przyjechał : by poznać dziewczynę swojego jedynego syna.

- Co ty się tak ciągle rozglądasz? – zapytała Ava, dosiadając się koło mnie przy barze, w którym tkwiłam samotnie od dobrych dwudziestu minut.

- Szukam Louisa i nie mogę go znaleźć – powiedziałam, nadal wzrokiem przeczesując salę.

- Pewnie gdzieś rozmawia ze swoim ojcem. Co roku gdzieś znikają.

- Dlaczego? – spojrzałam na nią.

- Oni ze sobą nie rozmawiają, tak jak ty kiedyś z matką. Louis nie lubi z nim gadać, ale jest do tego zmuszony.

- Rozumiem – skinęłam głową.

- Właśnie, co to była za wczorajsza akcja w Lusso? Wszyscy coś wiedzą, tylko nie ja! – mówi z desperacją.

- Nic takiego, po prostu miałam atak wściekłości na swoją matkę.

- Co? – zauważyłam w jej oczach zdezorientowanie. – Ona jest tu, w Mieście Śmierci?

- Czujesz ten entuzjazm? – parsknęłam ironicznie.

- Nie wiedziałam, że ona tutaj… Boże, co za szok – mruknęłam.

- Tak. Zaczęła prawić mi wykłady, że chodzę z nocnym łowcą, a ja kilka minut później rzuciłam się jej do gardła – Ava mając wodę w ustach, którą zamierzała połknąć, zamiast tego wypluła na blat i zmierzyła mnie srogim spojrzeniem.

- W dosłownym sensie?

- Tak – wzruszyłam ramionami.

- Oszalałaś?! Jak mogłaś się nie opanować w miejscu publicznym?! – pytała wkurzona.

- Akurat to, było na zewnątrz Lusso, nie w środku – poprawiłam ją z drwiącym uśmieszkiem.

- Nie uśmiechaj mi się tu! Chciałaś zabić własną matkę, to nie jest normalne!

- Chciałam tego, a nie mój wewnętrzny wampir. Byłam na nią cholernie zła i pragnęłam, wbić się jej w szyję i odpłacić za te wszystkie lata w kłamstwie.

- Pomyśl racjonalnie, Lily… - jej ton wyraźnie się zaostrzył. – Może robiła to tylko dlatego, byś nie musiała tego wszystkiego przeżywać? Robiła to po to, by Cię chronić?

- Ale po co by miała tak postępować? – zapytałam ją, próbując nie wyjść z siebie. Ostatnio zbyt często to robiłam. – Czym prędzej czy później poznałabym prawdę, bo mój wampir chciałby krwi!

- Ale to nie oznacza, że od razu musisz wypić krew ze swojej matki! – krzyknęła, lecz po chwili się opanowała, widząc, że niektórzy patrzyli na nas z ciekawością. – Słuchaj, teraz to szczerze mnie przeraziłaś tą swoją obojętnością co do zgonu swojej matki, więc pójdę gdzieś indziej, bo to… nie mieści mi się w głowie. Też nie żywię do swojej matki jakiegoś specjalnego uczucia, ale nie zabijam jej od razu Serafickim nożem! – prychając, Ava odeszła ode mnie, nawet nie oglądając się za siebie. Jęknęłam zdesperowana, chowając twarz w dłoniach. Dlaczego nie żałowałam, że to zrobiłam? Wręcz przeciwnie : byłam na swój sposób zadowolona z siebie.

To było kompletnie nie do zniesienia…

- Ej, co się stało? – w końcu usłyszałam jego głos. Odwróciłam się i zobaczyłam zatroskaną twarz Louisa. Uśmiechnęłam się wymuszenie i pokręciłam głową, wtulając w jego ciepły tors odziany koszulą. – Powiesz mi?

- Może później – odparłam, wdychając zapach jego perfum.

- Chodź, mój ojciec chce Cię poznać – powiedział, nie powstrzymując się od prychnięcia i obejmując mnie w talii prowadził przez salę. Czułam na sobie wiele spojrzeń, ale i Louis nie czuł się odrzucony. Spora damska i zdecydowanie młodsza od niego część tej Sali, pożerała go wzrokiem, przez co mnie trafiał szlag. Tak… Byłam zazdrosna! Louis był strasznie przystojny, a gdy się uśmiechał to już w ogóle byłam w niebie. Jak go tu nie kochać. Gdy przechodziliśmy obok tej grupki, posłałam im wszystkim morderczy wzrok, na co od razu spojrzały w inną stronę. Nie powstrzymałam śmiechu, przez co Louis popatrzył na mnie rozbawiony. – Co za żart ominąłem?

- Żaden ciekawy. Po prostu kilka młodych dziewczyn bardzo się Tobą interesuje – Boże, czy ja to naprawdę powiedziałam na głos?

- Zazdrosna? – Louis zatrzymał się na środku Sali wśród wirujących par rytm jakiegoś powolnego kawałka.

- Nie o tyle zazdrosna, co zła. W końcu ty jesteś moim chłopakiem i jesteś mój.

- To się nazywa zazdrość, kochanie – Louis pieszczotliwie pogłaskał mnie po policzku. – Jestem tylko Twój, a ono – Louis przyłożył delikatnie moją dłoń do jego lewej piersi. Czułam pod nią mocne i dobitne bicie serca. – Żyje tylko dla Ciebie, żadnej innej. Odżywiłaś je, a wraz z nim mnie. Odkąd tu przybyłaś, wszystko się zmieniło… ty się zmieniłaś. Boże, gdybym Cię wtedy zabił podczas patrolu, nie znając prawdy…

- Cśś, nie psuj romantycznej chwili – uśmiechnęłam się szeroko stając na palcach, mimo wysokich szpilek i pocałowałam go namiętnie. Louis zaśmiał się cicho, odwzajemniając pieszczotę tylko na chwilę. Byliśmy w końcu wśród ludzi, a nie wydaje mi się, że każdego pociągało spoglądanie na całujące się pary. No chyba, że miał taki fetysz, niektórzy potrafili być naprawdę dziwni.

- Nie teraz, skarbie – mruknął Louis w moje usta, które ostatni raz podarował czułym pocałunkiem. – Mój ojciec czeka, a on tego nie lubi.

- W porządku – oderwałam się od niego i Louis zaprowadził nas w ustronne miejsce, z dala od całej reszty. Przy jednym ze stolików siedział on.

Ojca Louisa poznałam od razu, tak samo jak i rodziców Avy. On był mężczyzną poważnym, wysokim i dobrze zbudowanym, tak jak Louis. Oczy miał tylko innego koloru, a on bardziej szerszy. Ubrany był tak jak Louis na co dzień, w strój nocnego łowcy. Zauważając nas, mężczyzna wstał i bez szczelnie przejechał po mnie wzrokiem. Nie lubiłam tego, ale był w końcu mężczyzną, Louis też wiele razy to robił, szczególnie wtedy, gdy byłam naga.

- Tato… to jest właśnie Lily – oświadczył z dumą, uśmiechając się do mnie pokrzepiająco. Zebrałam się więc na odwagę i wyciągnęłam pierwsza rękę w jego stronę.

- Miło mi jest Pana poznać, wiele mi Louis o Panu opowiadał – odparłam pewnie, a on z lekkim opóźnieniem ujął moją dłoń i uścisnął, po chwili puszczając.

- Pewnie nagadał Ci jakiś bredni o swoim staruszku – rzekł z chrypą, śmiejąc się cicho.

- Wręcz przeciwnie, same pozytywy – powiedziałam szczerze, choć tak naprawdę nic, a nic o nim nie wiedziałam. Tylko z opowiadań Avy mogłam wywnioskować, że to najprzyjemniejszych ludzi nie należał.

- Jesteś wyjątkowo młoda jak na mieszańca, ile masz lat, Lily?

- Osiemnaście, proszę Pana.

- Jestem Jay, na Pana jestem jeszcze za młody – usłyszałam jak Louis cicho prycha, więc dyskretnie trzepnęłam go w tył pleców. – Więc, osiemnastka? Co tak młoda osóbka robi w Mieście Śmierci?

- Studia – mówię lakonicznie.

- W tej dziurze?

- Czysty przypadek – stwierdzam zgodnie z prawdą.

- Cóż, może w końcu wygonisz Tommo do szkoły. Co studiujesz?

- Nauki ścisłe.

- Więc, Einstein. Podoba mi się – tata Louisa uśmiechnął się tajemniczo i wziąwszy kieliszek szampana ze stolika, wziął jednego łyka.

- Coś jeszcze tato? Chciałbym pobyć z Lily sam na sam – spytał Louis ojca z niecierpliwością.

- Spokojnie, synu, macie przecież cały dzień przed sobą. Gdzie Ci się tak spieszy?

- Nie dałem jeszcze Lily prezentu i chciałbym to zrobić teraz, póki nie zacznie się obiad – odparł przez zaciśnięte zęby. Pogłaskałam go w to samo miejsce, co uderzyłam kilka minut wcześniej i poczułam, jak się rozluźnia.

- Rozumiem, wy i te wasze prezenty. Bawcie się dobrze, moi młodzi – mówiąc to, odszedł od stolika kierując się do innych. Odetchnęłam z ulgą.

- I jak mi poszło? – zapytałam, stając do niego przodem.

- Świetnie, jeśli ani razu nie przeklął, to jesteś już w stu procentach moja – szepcze w moje usta, które potem całuje. Mrucząc z przyjemności, zatracam się kompletnie w tym pocałunku. – Kocham Cię, maleńka.

- Wiem o tym – uśmiecham się szeroko. – Czemu jesteś taki oschły w stosunku do swojego ojca? Wydaje się być całkiem znośny.

- Na dłuższą metę byś nie dała z nim rady. Jest strasznie wymagający i szczerze się zdziwiłem, że mu się spodobałaś.

- Ej, urażasz mnie, do trędowatych nie należę – śmieję się głośno, a on razem ze mną.

- Wiesz, że nie miałem tego na myśli – powiedział ze skruchą.

- Wiem, wiem. Tylko się dro… - moją wypowiedź przerwało jakieś małe zamieszanie. Louis nie mógł tego usłyszeć, lecz ja tak, bo moje wampirze zdolności były co raz mocniejsze.

- Co się… - Louis zauważył moją reakcję, ale położyłam palec na jego ustach i wytężyłam słuch.

- Gdzie ona jest, Grace? – spytał czyiś głos, męski. Był dobitny i głośny. – Chcę się z nią zobaczyć – nie miałam wątpliwości, że mówią właśnie o mnie.

- Ale ja Ci na to nie pozwalam, Arrenie – moje serce się zatrzymało i cała zesztywniała.

Arren tu był… On tu był… O Mój Boże...

- Wiesz, że Twoje nikczemny ton już na mnie nie działa, Grace. Chcę ją zobaczyć, a jeśli nie, rozwalę to przyjęcie w drobny mak – zagroził.

- Jest tutaj blisko 60 nocnych łowców, w tym kilku Twoich dawnych sprzymierzeńców, zrobiłbyś to tylko po to, aby zobaczyć się z Lilianą?

- Mam do tego takie prawo i mi tego nie zabronisz – warknął ostrzegawczo.

- A ty mi nie będziesz groził, tym bardziej w moim Mieście, Arren. Albo zrobisz to co Ci każę, albo Adalbert złoży Ci wizytę – syknięcia Grace były bardzo niepokojące. Grace broniąca mnie? Tak, to było bardzo dziwne.

- Masz takiego mieszańca i nie chcesz się nim chwalić? To obłęd – odezwał się kobiecy poirytowany głos. Skądś go kojarzyłam, ale nie mogłam rozpoznać. Kolejna dziwna rzecz.

- Nic to Tobie do tego – przymknął ją Arren. – Przyprowadź ją, albo sam po nią pójdę i zabawa się z jej ukrywaniem skończy.

- A ja jako założycielka tego miasta, każę Ci opuścić to miasto w ciągu dnia, inaczej moja anielska cierpliwość co do Ciebie się skończy, Arrenie.

- Nie pozwolisz mi porozmawiać z własną córką, Grace?

Świat zatrzymał mi się przed oczami. Spojrzałam na Louisa otępiała, z trudem powstrzymując od płaczu. Już nie słuchałam ich rozmowy, nie wierząc w ani jego słowo. Nie… nie mogłam być jego córką! To niemożliwe! Mój ojciec za pewne jeszcze siedział w swoim warsztacie i naprawiał samochody! Arren nie mógł nim być… Nie, nie, nie…

- Lily, co się dzieje? – Louis chwycił mnie za ramiona, zaniepokojony.

- Zabierz mnie stąd, jak najszybciej – powiedziałam na bezdechu.

- Powiedz mi pierw! Muszę wiedzieć – zażądał Louis. – Zrobiłaś się blada…

- Proszę, chodźmy na górę nim on…

- On co? – za swoimi plecami usłyszałam ten mrożący krew w żyłach głos. Poczułam jak Louisa mięśnie napinają się, a ja omal nie wychodzę z siebie ze strachu, tym razem nie z gniewu.

- Louis, chodźmy – syknęłam, biorąc go za rękę, ale Arren znowu mnie powstrzymał.

- Nie porozmawiasz ze mną? – wydawał się rozbawiony.

- Co najwyżej możesz mnie pocałować w gdzieś! – krzyknęłam, nie mogąc się powstrzymać i odwróciłam się.

Tak dokładnie wyobrażałam sobie Shaun’a Ralf’a Honses’a. Był niewysokim, ciemnowłosym mężczyzną, o gęstym zaroście, lecz nie wyglądał jak święty Mikołaj. Ten zarost dodawał mu diabolicznego wizerunku. Jego oczy były czarne jak węgiel i malinowe duże usta. Miał masywną szyję, a jego mięśnie zakryte były czarnym T-Shirtem i obcisłą skórzaną kurtką. Chyba tak samo jak ojciec Louisa, nie podzielał świątecznego nastroju, który dla mnie runął kilka chwil wcześniej.

- Lily, idź do głównej Sali, natychmiast – mówi Louis, mierząc zabójczym wzrokiem Arrena.

- Nie, nie. Ona tu zostaje – fuknął w jego stronę Arren.

- Nie każ mi nawet rozkazywać – wysyczał Louis, pochylając się delikatnie do przodu.

- Czego chcesz? – zapytałam go równie wrogo.

- Wyrosłaś, Liliano – rzekł spokojniej, przyglądając mi się. Louis posłał mi pytające spojrzenie, lecz nie zwróciłam na niego uwagi. – Minęło 18 lat…

- O czym on mówi? – odezwał się skonsternowany Louis.

- Twoja matka bała się mnie. Pierw wskoczyła mi do łóżka, a potem uciekła, gdy była… z Tobą w ciąży. Miała ze mną jak w niebie, a wolała się szwendać po różnych Amerykańskich stanach.

- Lily wiesz coś o tym? – wycedził Louis. Pokręciłam natychmiast głową.

- Nie możesz być moim ojcem – mówię z przekonaniem, kręcąc głową. – Nie jesteśmy nawet do siebie podobni.

- Masz w sobie moją krew, Liliano – Arren podszedł do mnie i chwycił za rękę. Wzdrygnęłam mocno pod wpływem jego dotyku. – Mnie nie musisz się bać, jestem Twoim ojcem, jesteś Liliana Honses.

- Nie! – wyrwałam dłoń z jego uścisku. – Jestem Lily Anderson, moim ojcem jest Barney Anderson, nie Ty – podkreśliłam jadowicie „ty”, spluwając.

- Jak myślisz, dlaczego matka ukrywała przed Tobą prawdę całe życie? Bała Ci powiedzieć, że Twoim ojcem jest legendarny założyciel rasy mieszanej i najsilniejszy nocny łowca na świecie.

- Z tym najsilniejszym to ty trochę przesadziłeś – prychnął Louis lekceważąco.

- Pozwoliłem Ci się odezwać, Tomlinson? Czy ty przypadkiem nie miałeś dziewczyny, Eleanor? – Louis stężał. – Och, zapomniałem, Grace ją zabiła, bo była wampirem, których tak nienawidzisz. Jaki cudem jesteś z Lilianą, jeśli w połowie nim jest?

- Właśnie, Arren, w połowie – rzekł poważnie Louis. – Do Eleanor nic nie czułem, była dla mnie nikim i wiem, że ona też była przy mnie, by być chronioną. Niech się smaży w piekle.

- Ale, żeby brać się za mieszańca, nocny łowco?

- Zazdrościsz, szmaciarzu? – Arren zaśmiał się drwiąco.

- Wy Tomlinsonowie zawsze tacy byliście. Jak palniecie, to potem żałujecie tych słów.

- Jestem inny, niż to sobie wyobrażasz.

- Może i tak, ale ja wiem, jaka jest moja córka – Arren spojrzał na mnie niby czule.

- Nie nazywaj mnie nią. Moja matka musiała mieć powód, by od Ciebie uciec.

- Prawda jest taka, że ze mną, miała o wiele lepsze życie, niż kiedykolwiek wcześniej. Miała przy mnie wszystko, a zostawiając mnie, straciła na zawsze moje serce, które ją kochało.

- Chciała mnie chronić – warknęłam.

- Może i tak, ale prędzej czy później i tak bym Cię znalazł.

- I znalazłeś, coś jeszcze? Mógłbyś odlecieć już na swoim demonie z stamtąd, skąd przyleciałeś?

- Musisz pierw jeszcze kogoś poznać.

- Kogo? – parsknęłam, zakładając ramiona na piersiach.

- Swoją siostrę – zamarłam. Louis również podzielił ze mną mój szok. – Córko… - Jego ręka wysunęła się w lewą stronę, która była nieoświetlona, lecz ja wszystko doskonale widziałam. Z ciemności wyłoniła się wysoka, zgrabna postać o ciemnych, falowanych włosach i znajomym, złowieszczym uśmiechu.

- Eleanor.