2 Generation - Three.

- Co, co? Jak to Arren tu był?! – krzyknęła Ava, gdy podczas śniadania Grace zaszczyciła nas swoją obecnością. Nie byłam z tego zadowolona, bo zbyt dużo wydarzyło się w ciągu tych dwóch dni i przede wszystkim : pokazałam przy niej swojego wampira i o mało nie zabiłam własnej matki. Póki co jeszcze o tym nie wspomniałam, ale wiedziałam, że to wkrótce miało się to stać. – I Eleanor?! Przecież ona powinna być zakopana głęboko w ziemi i gnić, do jasnej cholery!

- Arren ją wskrzesił, nic nie mogłam na to poradzić – mówi poważnie Grace, stojąc nad nami, gdy wszyscy siedzieli przy stole i jedli płatki. Jedzenie łowców : płatki z mlekiem i drożdżówką.

- Nie no, znowu muszę znosić tą sukę! Grace, wypierdol ją jakoś z tego miasta, masz do tego pieprzone prawo! – powiedziała oponując, wymachując rękami, by podkreślić swoje wzburzenie.

- Nie wyrażaj się – Grace kręci oczami. – Arren to jeden z trzech najsilniejszych łowców na świecie, nie mogę tego zlekceważyć.

- Ty też nim jesteś!

 - Oprócz mnie i Adalberta, by pokonać Arrena, trzeba jeszcze jednego najsilniejszego maga na świecie, a nie wiadomo, czy on jeszcze istnieje!

- To zepnijcie dupska i się tym zajmijcie!

- Ava! – zganił ją Zayn.

- No co? Mówię to co myślę! – pisnęła.

- Czasami się ugryź w język, kochanie. Bo wkrótce to nam wszystkim zaszkodzi – mówi, a pozostali się śmieją, włączając w to Grace.

- Pozwólcie, że was opuszczę, ale chciałabym porozmawiać z Lily, na osobności – spojrzała na mnie.

Cholera, o tym właśnie mówiłam.

- O czym? – po raz kolejny zapytała Ava, patrząc tym razem i na mnie, gdy wstałam od stołu.

- Ciekawość to pierwszy stopień do piekła – uprzedza mnie w odpowiedzi Louis, ale ja kręcę głową.

- Powiedz im, Louis. Muszą wiedzieć – uśmiecham się słabo i dreptam Grace po piętach, opuszczając kuchnię.

- Wiesz, jak bardzo możesz mieć przechlapane, Anderson? – zapytała mnie kobieta, gdy znalazłyśmy się w jej gabinecie. Usiadłam w brązowym fotelu, a ona naprzeciwko mnie za dębowym biurkiem. – Za próbę zabójstwa nocnego łowcy powinnam zamknąć Cię na tydzień w izolatce… - zadrżałam. – Ale z tego powodu, że Cię lubię i jesteś nowonarodzoną, zrezygnuję z tego pomysłu bo wiem, że to by Cię skrzywdziło jeszcze bardziej.

- Zgadzam się – przełykam ślinę w zdenerwowaniu.

- Musisz się nauczyć panować. To podstawa do tego, by normalnie przetrwać w postaci mieszańca. Są one bardzo narwane, dzikie i rzadko można nad nimi zapanować. Jesteś moja zagadką, Lily. Ogromną zagadką.

- To też nie jest dla mnie łatwe, ale sobie radzę. Grace, to z moją mamą… zdarzyło mi się takie coś pierwszy raz…

- I te porzucone, martwe zwłoki znalezione w spalonym domu na przedmieściach to też nie Twoja sprawka? – spuściłam wzrok na swoje dłonie, lekko rumieniąc się ze wstydu. – No właśnie…

- Nie – kręcę głową. – To z kobietą owszem, to byłam ja, ale od tamtego czasu nawet nie piłam krwi, gdyż po przemianie na chwilę odeszła mi na nią ochota. Czasami to uczucie wraca z potrojoną mocą, ale ignoruje je.

- Doskonale, jestem z Ciebie dumna – uśmiecha się sztucznie. – I myślę, że powinnaś zrezygnować z wielu rzeczy od teraz, gdy Arren i Eleanor są w mieście.

- Ale jak? Mam nie chodzić na zajęcia? – skinęła głową. – Poniekąd dlatego tu przyjechałam, Grace. Nie mogę z tego zrezygnować.

- Nie każę Ci tego robić, po prostu skróć swoje zajęcia do minimum. Listę przynieść mi po nowym roku do mojego gabinetu i od razu Cię z nich wypiszę. Musisz być bezpieczna, gdyż jesteś dla nas bardzo wartościowa.

- Jestem przecież tylko mieszańcem – wzdycham.

- Jesteś mieszańcem wampira i nocnego łowcy. Są najsilniejszymi stworzeniami na ziemi. I to tym nazywasz „tylko”? – podnosi pytająco brwi. Nie odpowiadam jej. – Zrozum, że tylko z nami jesteś bezpieczna.

- Grace, proszę, nie rób ze mnie idiotki i kogoś, komu ucięli ręce. Umiem sobie radzić w walce wręcz, tylko z magią…

- Magia Ciebie nie dotyczy – przerwała mi oschle.

- A powinna!

- Och, Lily, Lily… jeszcze wiele nie wiesz, co jest dla Ciebie odpowiednie.

- Wiem, tylko ty tego nie rozumiesz – warczę.

- Odbiegamy od temu – ponownie wzdycha. – Ograniczysz zajęcia na jakiś czas, dopóki nie uda nam się pozbyć Arrena i Eleanor z miasta. Byłoby świetnie, gdybyśmy przynajmniej pozbyli się tej wampirzycy, bo mnie również nie kręci spotkanie bliższego stopnia z kimś, kogo zabiłam.

- Siała mord – przypomniałam sobie.

- Ogromny. Nie mogłam patrzeć na to przychylnym okiem. Jak dla mnie kara śmierci dla wampirów jest o wiele za niska, na jaką rzeczywiście zasługują.

- A Arren?

- A z Arrenem… muszę porozmawiać. Jedyne wyjście z tej całej sytuacji na razie.

- Myślisz, że spokojna rozmowa przyniesie efekty? Czy ty z choinki się urwałaś? – parskam śmiechem.

- A czyja ja mówię o zwyczajniej rozmowie, panno Anderson? – spojrzałam na mnie z zabawnym błyskiem w oku. – Wiesz, że matka chciałaby zamienić z Tobą kilka słów…?

- Nie, nie chcę z nią rozmawiać – pokręciłam przecząco głową. – Poradzę sobie sama bez niej, do tej pory szło mi całkiem nieźle. Okłamywała mnie przez całe życie i teraz mam jej ulec? Zabawne – prycham.

- Jak tam chcesz, nie mogę Cię do niczego zmusić – wzrusza ramionami.

- Czy naprawdę Arren jest moim ojcem? – kiwa głową. – Ale… jak? Dlaczego go nie pamiętam?

- Adalbert kiedyś wymyślił czar. Polegał on na wymazywaniu wspomnień i zastąpienie go nieprawdziwymi, fikcyjnymi. Twoja matka to z Toba zrobiła. Adalbert okazał jej łaskę i raz do roku wyczyszczał, jeśli tak to ująć, Twój umysł z wspomnień, o których Twoja matka chciała, byś nie wiedziała. Jednym z nich było poznanie nieprawdziwego ojca.

- Czyli… Jestem tak naprawdę Lily Honses?

- Lily Apolla Honses – poprawiła mnie.

- Super, dobrze wiedzieć, że mam drugie imię! – jęczę z poirytowaniem.

- Jest mi przykro, że dowiedziałaś się o tym dopiero teraz – mówi szczerze.

- Wszystko mi jedno, teraz muszę pilnować swojego chłopaka, aby przypadkiem jakaś chytra, wampirzyca o brąz włosach nie ukradła mi chłopaka.

- Jesteście szczęśliwi? – pyta raptem. Przez chwilę mnie zatyka, lecz później jej odpowiadam.

- Tak, bardzo – potwierdzam.

- Nie wiem dlaczego odradzałam Ci, żebyś trzymała się od Tomlinsona z daleka… Zmienił się, gdy się pojawiłaś w mieście.

- Louis się nie zmienił, lecz zawsze taki był, ale nie okazywano mu troski, której potrzebował od swojego ojca. Widzę, że próbuje naprawić z nim relacje, ale trzymają się mocno na dystans.

- Taak… To prawda – zgadza się ze mną Grace. – Wszyscy, całą siódemką musicie się trzymać razem. Nie wiadomo co się wydarzy w następnych dniach. Jeśli będzie trzeba, zagonię Louisa z Tobą na zajęcia.

- Tak, on na to chętnie przystanie, w to na pewno uwierzę – parskam.

- Gdzie ty, on także – mówi.

- Nie do przesady. My… kochamy się, ale nie jesteśmy od siebie w pełni zależni – odpowiadam jej lekko zawstydzona. Czyżby doszłam do tego momentu, że mówię Grace o moim związku z Louisem?

Nagle poczułam ogromny ból w podbrzuszu i w klatce piersiowej, który był paraliżujący. Zacisnęłam mocno ręce na biurku Grace, próbując nie spaść z fotela. Czułam, jak żyły wyłażą mi na dłoniach i za pewno też i na reszcie ciała, a kły wysuwają się boleśnie z pomiędzy zębów. Jęknęłam głośno, słysząc chrzęst drewna. Pod wpływem siły, jaką w sobie zebrałam, oderwałam skrawek biurka Grace. Kobieta patrzyła się na mnie oszołomiona.

- Co się dzieje? – pyta zaniepokojona.

- Nie wiem, ale to boli! – krzyczę na całe gardło, gdy na moje ciało spada kolejna fala bólu, która staje się nie do zniesienia. Podrywam z krzesła z wampirzą prędkością i przylegam chwilę później do ściany, osuwając się po niej na ziemię z głośnym płaczem. Byłam cała napięta, a kończyny same wyginały się nienaturalnie w inną stronę, niż powinny. Wrzeszczę i nie docierają do mnie słowa Grace. Mój umysł wariuje, serce płonęło żywym ogniem i co chwila stawało mi serce, w sensie dosłownym.

- Co tu kurwa… Lily! – krzyk Louisa sprowadził mnie na ziemię, a ból zwiększył się dwukrotnie. – Grace, cholera rób coś! – zauważyłam w jego oczach strach, gdy trzymał mnie w ramionach, szamoczącą się i wyrywającą z jego silnego uścisku. – Lily, spokojnie… - chłopak przycisnął mnie mocno do siebie. Nim zauważyłam zbiegli się wszyscy, obserwując nas z przejęciem.

- To Arren – mówi poważnie Grace, podchodząc do mnie i chwytając ręke ze znamieniem, który był mocno uwydatniony.

- Co? – Louis spogląda na nią z dużym zaskoczeniem. – Co on robi!?

- Łączy ją z Eleanor w jedną więź – głos się jej łamie pod koniec i wiedziałam, że jest bardzo źle. Oczy Louisa prawie wypadały na wierzch, a reszcie odebrało mowę.

- Powstrzymaj go! – krzyknął Louis przez zaciśnięte gardło. – Ona cierpi!

- Wiesz, że z nim nie wygram…

- Gówno mnie to obchodzi… - ale wtedy było już po wszystkim.

Ból zniknął z mojego ciała. Jakby ktoś zrzucił ze mnie ogromny, ciężki głaz, który tkwił w na moim ciele. Czułam się obolała, zdezorientowana i jeszcze raz obolała. Nie byłam w stanie ruszyć choćby kończynami.

- Mamy przekichane – rzekłam z trudem.

- I to po całości. Twoja siostrzyczka naprawdę Cię kocha – słyszę głos Avy.

Byłam połączona cholerną więzią z Eleanor.

Było po prostu idealnie!

***

- Teraz zabicie Eleanor wydaje się trudniejsze, niż to sobie wyobrażałem… - mówi ponuro Louis, będąc wgapiony w kominek, w którym płonął ogień. Reszta robiła to samo, siedząc w małym kółku. Ja jako jedyna stałam, będąc przygotowana na wszystko : na nagły atak lub... na cokolwiek. – Co proponujecie? – Louis popatrzył na pozostałych.

- A co my możemy zrobić, bro? Mamy uwiązane ręce – wzrusza Liam ramionami, głośno wzdychając.

- I mamy pozwolić Calder na krzywdzenie Lily? Oszalałeś?! – spojrzał na niego jak na idiotę. – Nie pozwolę na to.

- My też tego nie chcemy, Louis… ale nie damy rady z mocą Arrena – odzywa się Niall. – Musimy przy tym zostać do momentu, gdy czegoś nie wymyślimy. Będzie trudno, szczególnie dla Lily, ale poradzimy sobie.

- Nie, Niall – zabieram głos, przez co wszystkie spojrzenia lądują na mnie. – Wręcz przeciwnie : wszystko się pieprzy. Jestem córką Arrena, siostrą Eleanor… Naprawdę nazywam się Liliana Apolla Honses… Nawet do tej pory nie wiedziałam, jak mam na imię… A teraz jestem ciałem i duchem z Eleanor… To koniec. Możemy zrobić tylko jedno… - spojrzałam kątem oka na kołek, który leżał na stoliku w kącie pokoju.

- Co masz na myśli? – pyta Louis, uważnie mi się przyglądając. – Nie ma żadnego końca, rozumiesz? Nie możemy się poddać.

- Tak, wy nie musicie, ale ja właśnie mam zamiar to skończyć… - szybkim ruchem znalazłam się tuż przy stoliku i chwyciłam kołek i tuż przed samym wbiciem go sobie prosto w serce, powstrzymała mnie czyjaś lodowata ręka. Nie była to dłoń ani Avy, ani Louisa, ani nikogo innego.

- Myślałaś, że Ci pozwolę to tak szybko skończyć, co? – dziewczęcy głos dobiegł moich uszu. Podniosłam głowę i warknęłam na brunetkę.

- Co ty tu robisz? – pytam Eleanor, burcząc.

- Wiedziałam, że będziesz chciała spróbować się zabić. Uwierz mi, to Ci nie pomoże – mówi z szyderczym uśmiechem, a ja wyrywam się z jej uścisku.

- Nie dotykaj mnie – fukam, nadal ściskając mocno kolek w swojej dłoni.

- A co, ugryziesz mnie mieszańcu? – parska ironicznym śmiechem i odwraca się w stronę pozostałych. – Miło mi was znowu widzieć, kochani.

- Kto Cię w ogóle wpuścił do krypty, wampirza szmato? – pyta ją Ava, wywiercając wzrokiem jej ciało. Dziewczyna miała na sobie czarne rurki z wyższym stanem, niebieski, obcisły podkoszulek, brązowe kozaki przed kolano i czarny płaszcz.

- Och, Ava… Nic się nie zmieniłaś – Eleanor udaje, że się wzrusza. – Nadal jesteś tak samo wkurwiająca.

- Uważaj na słowa. Nie zapominaj, że mogę Cię w każdej chwili sprzątnąć – syczy, a Eleanor śmieje się.

- Nie możesz, mój gotycki kociaku. Chyba, że chcesz stracić swoją najlepszą przyjaciółeczkę – wywraca oczami i patrzy na mnie. – Moja siostro… Jeśli jeszcze raz spróbujesz nas zabić, dorwę Cię w tym drugim świecie.

- Możesz mi jedynie skoczyć – ze złośliwym uśmiechem, podniosłam kołek do góry i ostrą częścią przejechałam sobie po ręce, raniąc ją. Krzywię się z bólu i zauważyłam, że Eleanor robi to samo, jęcząc cicho.

- Przestań – rozkazuje, ale mój uśmiech się powiększa i zatapiam drewno w swojej dłoni. Z trudem powstrzymuję się od krzyku, ale Calder tego nie robi. Może myślała, że wzbudzi w innych współczucie… ale chyba zapomniała, że to ja tu jestem pokrzywdzona nie ona. – Powiedziałam Ci coś, suko! – Eleanor doskakuje do mnie i przygważdża do ściany, trzymając ściśle za szyję. Reszta automatycznie zareagowała. Cała szóstka poderwała się z fotela i wyciągnęła w jej stronę naładowane pistolety ze srebrem. Eleanor zastyga w miejscu, parskając ironicznym śmiechem. – Więc to tak? Szóstka przeciwko jednej wampirzycy? Niezbyt fair.

- Puść ją – żąda Louis niskim tonem, podchodząc do nas bliżej.

- Nie skrzywdzisz mnie, Louisie – Eleanor mnie puszcza i odwraca się twarzą do mojego chłopaka. Louis uważnie się jej przypatruje.

- Nie znasz mnie.

- Oj znam Cię, Louisie… Poznałam Cię na wylot – Eleanor robi kółko wokół niego, nie spuszczając z niego wzroku. – Czyżbyś zapomniał, jak dobrze było nam razem? – palcem bez szczelnie przejechała po jego torsie, na co cała się napięłam.

Dziwko, rączki z dala od Louisa.

- Nigdy nie było i nie będzie – mówi bezpłciowo chłopak, patrząc z obrzydzeniem na nią.

- A może jeszcze być… wszystko zależy od Ciebie… - jej ręka zbyt długo tkwiła na jego torsie. Wkurzyłam się. W odwecie z charknięciem w wampirzym tempie chwytam ją, odsuwam od niego i walę głową o ścianę. Jej ból był moim bólem, ale lekceważyłam go i mocno walnęłam z pięści w twarz. Eleanor patrzyła na mnie zaskoczona, ale w większości była rozbawiona. Prowokowała mnie, to było wiadome. – Chyba komuś puściły nerwy.

- Nie chcesz, żeby te nerwy wylądowały na Tobie, ty głupia szmato – warczę przez zaciśnięte zęby. – Albo inaczej zabiję się, rozumiesz? Wtedy po Tobie zostanie tylko proch.

- Jesteś taka sama jak Arren, jak bliźniacy. Widać, że demon długo się w Tobie uchował…

- Co? – pytam, zdziwiona.

- Myślałaś, że jesteś tylko biedną pół wampirzycą i nocnym łowcą? Skąd niby masz te wszystkie ataki nagłego głodu i wściekłości? To demon, nie wampir. Masz w sobie demona, ale ty pewnie mi nie uwierzysz – odparła cicho i beznamiętnie.

Zastygłam w miejscu.

Byłam pieprzonym demonem i połączona więzią z kimś, kogo szczerze nienawidziłam… Jedynym rozwiązaniem na pozbycie się jej było…

Zabicie mnie.

********************************

No to zaczyna się dziać :D Oznajmiam wam, że ta część będzie i może trochę krótsza, ale akcje będą na okrągło :D A i niedługo wkroczy do naszej małej gry Mike i... Harry :D 

27 komentarzy = Nowy rozdział!! :* <3

Komentujcie <3

K.